Vietnam Classic 2018 - Ondernemers

Marc Vervisch, Lieven Vangheluwe, Jan Maes, Tom Adins, Christoph Billiet, Filip Leflot, Franky Dooms, David Houthoofd, Jochen Verbrugghe, Bram Stragier, Jan van cauwelaert, Steven Bossuyt, Jan Desmet, Michael Ranson, Bart Ardies, Bernd Casier, Philippe Baert, Christophe Donckels, Ubbe Descamps, Francis Vandeputte, Dave David, Dimitri Vanneste, Pieter Vyncke, Pierre Sagaert, Steven Vanhauwaert, Thijs Deknudt, David Vandermeersch, Pieter Coornaert, Xavier Dewulf, David Vanbiervliet, Jelle Descamps, Ruben Cordonni, Christof Malysse, Stijn D'hondt, Hein Vanhoutte, Bert Wallyn (begeleider), Bram Aertsen (begeleider) en Lieven Laflere (mecanicien) gaan de uitdaging aan om al mountainbikend door Vietnam te trekken. Van 10 tot 21 oktober kan je hier dagelijks meegenieten van hun tocht langs rijstvelden, onbeschrijflijke heuvels en de aankomst in het mythische Ha Long Bay.

Goed aangekomen in Hanoi. Vlotte vlucht. Zo vlot dat we zelfs niet hebben kunnen slapen... Alle fietsen en bagage in de camion, wij in twee bussen, de slaapbus en de feestbus, onderweg naar Ba Bé Lake. Daar zullen we rond de middag aankomen.

Na de lunch fietsen in elkaar steken, naar de lokale grotten van Han fietsen en dan de vermoeide benen onder tafel voor een ambiance en broederschap verzekerende maaltijd. Hot Pot op het menu. Da's een soort fondue waarmee we soep creëren. Morgen de eerste echte fietsdag. De kortste maar stevigste rit. Dat belooft!

Na een schitterende ervaring met Rikolto-Vredeseilanden in Nicaragua in 2016 waren we met onze Nica groep vastberaden om een vervolg te breien aan onze avonturen. Slechts 1 Nica-lid (Jo) moest om professionele redenen afhaken en 4 nieuwelingen versterkten onze groep. De groep leefde een jaar lang toe naar dit avontuur en verzamelde met groot succes opnieuw 105.000 euro voor de Rikolto projecten. Halverwege onze voorbereiding werden we allen opgeschrikt toen het noodlot viel op het hoofd van onze nr 1: Bruno, de man die ons leerde fietsen en onze groep samenstelde. Na een fantastische en vastberaden straffe strijd is Bruno gelukkig aan de beterhand maar moet de reis toch aan zich laten voorbij gaan. Hoe hard hij fysiek ook gemist wordt door de groep des te meer leeft zijn spirit in elk van ons in de groep.

Op maandag 8 oktober demonteerden we samen onze fietsen bij Thijs in Deerlijk om er dan woensdag 6u30 stipt opnieuw af te spreken voor het vertrek. Allen netjes op tijd en de toon gezet met het remorque van de fietsende clowns. Een vlotte busrit richting aéroport Charles de Gaule later stonden we ingecheckt en wel klaar voor vertrek met Vietnam Airlines. Het toeval had al beslist over de comfort seats en dus was daarover geen enkele discussie noch hilariteit op het moment zelf. De vlucht verliep volledig volgens onze verwachtingen, wij vermoeden het omgekeerde van de andere reizigers… De stewardessen deden van hun kant oprecht hun best doch de 12u lange vlucht bleek onvoldoende om elk van hen aan onze klantentevredenheidsonderzoek te onderwerpen. Zij zouden achteraf overuren maken om de frigo’s terug te vullen.

Aangekomen in Noi Bai airport Hanoi bevolkten we 2 busjes met Nicas en vulden we 2 vrachtwagens met fietsen, bagage en bier. Weg waren we voor een rit van 4u die er later een dikke 6 bleken te zijn. Die dekselse Bert toch. Onze Hein is na die rit meteen de onderhandelingen gestart voor grootschalige wegenbouw ter plekke. Een gat in de markt, liever dan in de weg. Met een zonsondergang voorzien om 17u30 bleef er weinig tijd over om de fietsen te monteren en een eerste shake-down rit uit te voeren. Het werd een korte rit als voorgerecht voor een lange nacht want de nieuwelingen dienden immers nog ontgroend. De onovertroffen strafpleiter mr. Stragier leidde de dans en leerde ons de niet te drinken, lokaal gestookte en ongetwijfeld ongezonde wijnvariant kennen. 1 keer volstaat, bedankt. 27u reizen zijn duidelijk onvoldoende om de groep te temperen. Onze truckchauffeur kon op vrijdagochtend al meteen een extra trip naar de supermarkt plannen met op zijn lijstje slechts 1 verlangen: extra pintjes. De nacht, en niet alleen de nacht, viel over Ba Be.

Vrijdagochtend zaten alle Nica’s fris en monter om 7u15 aan het ontbijt. Eitjes en pannenkoeken: recept voor succes. Het was een korte rit had Bert beloofd. Misschien dat hij daarom zelf te laat aan de start verscheen? Foei Bert. Hij vergat ook te vermelden dat het na 7km enkel maar bergop ging. Typisch natuurlijk voor de schitterende streek rond Ba Be die gekenmerkt wordt door haar diep groene bergen en rijstvelden in terrasbouw. Prachtige foto’s voor ons verslag, we trokken onze kodaks leeg. We fietsten de hellingen op en af, doorkruisten de rivieren en ontweken de waterbuffels. Het deed ons denken aan de mooiste rit van Nicaragua, die met de vulkaan. Als eerste dag kan dat al tellen!

Als beëdigd verslaggevers is het onze morele plicht om ook de calamiteiten te melden. Zoals bijvoorbeeld hoe Franky Dooms toe is aan een nieuwe iPhone. Want hoewel hij zijn schaapjes op het droge lijkt te hebben lukt het kruisen van een rivier nog niet zonder droog te blijven. Of hoe dure fietsenmakers uit Harelbeke er niet in slagen om de juiste cassetten te monteren voor de enorme wattages die onze Steven Bossuyt trapt. En al zeker niet hoe de inspanningen van Billie om tientallen kilo’s te vermageren toch niet konden voorkomen dat dure s-works zadels het begeven. We zijn nogal een bende, met ons kunde lachen. Gelukkig kunnen we rekenen op onze deskundige en super sympathieke fietsenmaker Lieven om onze stalen, alu, carbon en uit andere legeringen samengestelde rossen terug fietsklaar te krijgen tegen morgen.

Nog geen Rikolto projecten gezien trouwens. Wel veel schooltjes en enorm vriendelijke mensen op brommertjes. We groeten jullie vanaf de van bouwovertredingen vergeven homestay in Ba Be na een heerlijk avondmaal en verantwoord dessert. Morgen brengt een lange rit van 85km en 1400hm richting Tinh Bac Kan Of Zo Iets. Als die even mooi worden als deze van vandaag dan zijn we opnieuw vertrokken voor een onvergetelijk avontuur. Tot morgen!

Ubbe en Billie

Dag 2 ba be lake naar tinh bac kan.

Tweede nacht in hetzelfde hotel, lekker en stevig ontbijt vanaf zeven uur, best tweemaal langs het buffet passeren, want het zou volgens Bert een redelijke zware dag worden met nogal wat 'titskes' en hellingen. Het werd ons heel snel duidelijk dat ze in het Leuvense duidelijk een ander idee hebben over hoe hoog en lastig 'titskes' kunnen zijn. We kregen vandaag exact 1302 hoogtemeters voorgeschoteld, toch volgens Lieven V., zou dit getal toeval zijn? De pechvogel van de dag was duidelijk onze Doc Jan. Na een goeie 150m stond hij reeds met een lekke band, wat de 4 achterblijvers onmiddelijk in een grote achtervolging dwong. Het was duidelijk dat de groep van plan was om Bert zijn planning aan diggelen te fietsen. Hij wou zeker tegen 17u binnen zijn, enkele uren later bleek dat hij ons fel onderschat had.

De aanloop naar de eerste serieuze helling was 20 km, en die werden dus heel snel achter ons gelaten. Maar toen begon het echte werk. De eerste echte helling was een killer. Er geraakten slechts 8 personen helemaal tot boven op de fiets. Hoe meer achteraan je 'wandelde' hoe meer voetafdrukken je tegen kwam, je voelde je dus niet alleen bij de minderen! Het grote voordeel van die mooie klims is niet alleen de fantastische uitzichten die we voorgeschoteld krijgen, maar natuurlijk ook de duizelingwekkende afdalingen nadien, die al snel de "kilometriek" boven de 65km/uur jagen. Mooi afstand houden is de boodschap, en beide handen op de remmen. Na de eerste serieuze afdaling wachtte de Rikolto/Vredeseilanden equipe ons op met verse mango's, bananen en water, om onze flessen opnieuw bij te vullen. Zoals altijd is alles weer tot in de puntjes geregeld. Bram 'brakke', die wegens het niet durven duiken van de rots gisteren, in het roze reed, vond een perfecte showroom met roze fietsmandjes, om zijn fiets verder uit te bouwen. Na nog wat stevige klims en afdalingen, kwamen we aan onze eerste picknick te velde. Midden een klein dorpje werd de "voortuin" van een typische woning omgetoverd tot een refter voor 38 hongerige fietsers. We kregen elk ons bakje met kip, sticky rice, wat groentjes en geroosterde nootjes. Hier werd duidelijk wie van ons nu en dan in Azië verblijft, zeker bij het grijpen van de nootjes met de chopsticks. De lokale kindjes vonden ons blijkbaar de moeite om massaal te komen kijken naar onze groep. Hoe blonder de fietser, hoe interessanter voor de kinderen want Francis en Filip werden meest aangesproken om te poseren voor een selfie. Na de gesmaakte maaltijd moest er wel nog 35 km gefietst worden, en we werden onmiddelijk opnieuw geconfronteerd met een enorme helling. Op deze helling kwam Doc Jan opnieuw in de/ problemen, en werd hij door zijn fiets volledig in de steek gelaten. Hij verliet hier de groep, en moest noodgedwongen de strijd staken voor vandaag, en werd per Jeep naar het hotel gebracht. Gelukkig kan hij morgen op pad met een splinternieuwe reservefiets, wat natuurlijk zou kunnen resulteren in een dagje roze trui. De roze trui dient om de persoon die de dag ervoor te expliciet in beeld kwam wat te temperen.

Na deze laatste helling werd het duidelijk dat we Bert zijn deadline van 17u gingen verpulveren. De groep werd een beetje uit elkaar gefietst, en iedereen heeft duidelijk kunnen tonen wat hij in zijn mars heeft, zelfs op het einde van een zware rit. We waren om 15u binnen, Bert was preus ip ons! We werden verdeeld over 4 verschillende hotels, en gaan straks na het avondeten naar de plaatselijke karaoke. Hopelijk zitten er ook enkele niet Vietnamese nummers in de playlist. Morgen wordt het weer een zware dag, met meer dan 80km. Tot morgen voor het vervolg van onze fantastische reis.

Pierrot en Thijs

Gisterenavond, tijdens het diner in het plaatselijke Hof van Cleve, werden we verwend met de Vietnamese lekkernijen die na een lange dag lustig verorberd werden. Niemand die weet wat het exact was maar het was OK bewijs is dat onze doc geen Immodium diende voor te schrijven. Nadien werden we verwacht in de karaoke bar aan het hotel. De lokale minnaars van het goudgele vocht hadden blijkbaar wat te diep in het glas gekeken. In elk geval werd er niet veel gezongen. Dan maar terug naar ‘den trap’ ons lokale estaminet waar de avond voor de meesten tijdig werd afgesloten. Enkelen lieten zich nog eerst scheren bij de lokale barbier en besloten dan toch nog de karaoke bar te bezoeken.

Bij het ochtendgloren werden we terug verwacht in dezelfde sterrenzaak waar een fantastisch ontbijt ons stond op te wachten (pistolets, noedelsoep en omeletten). Bert hield ons aan een strak schema, het zou immers een zware dag worden aangezien we zeker voor het donker (17u30) bij onze volgende gastheren moesten zijn . Met volle moed vatten we de tocht aan. 1400 hoogtemeter en 81 kilometer voor de boeg.

Het werd een tocht om in te kaderen. Langs pomelo velden (zoete pompelmoes), op cannabis lijkende plantages en prachtig gesnoeide theestruiken werden onze kuiten op de proef gesteld. Puffen, kraken, zweten maar iedereen hield moedig vol tot op het moment dat Bert een onmogelijke beklimming aankondigde (stukken tot 28% stijging). Enkele van de renners vonden dit cardiovasculair niet verantwoord en beslisten om de berg te omzeilen. De echte die hards gingen de uitdaging aan. Hoewel voorspeld was dat niemand de top zou bereiken, presteerden een 8 tal freaks het onmogelijke. BRAVO.

De tocht slingerde verder langs de prachtige panorama’s. Deze topgroep haantjes lag een uur voor op schema waardoor beslist werd om het middagmaal naar een andere locatie te verhuizen. Ruben vond het de ganse dag niet snel genoeg gaan en werd de kampioen in het druppelen (ingewijden weten wat dit betekent, chapeau nie geweune).

Zondag Feestdag! Langs ons parcours bleken twee trouwfeesten aan de gang. Als volleerde partycrashers namen we deel aan deze twee evenementen en trakteerden de locals ons op hun plaatselijk gebrouwen rijstwijn. Als dank nam Pokemon als een volleerde DJ de micro in de hand. Het feest barste los in alle hevigheid. We mochten de gastvrijheid van de lokale bevolking aan de lijve ondervinden. FANTASTISCH!!!

Het strakke schema bleek uiteindelijk een batje te zijn, om 14u30 bereikten we reeds de eindmeet. We arriveerden in een idyllische setting, een prachtige backpackers lodge met bijhorende bar (Vu Linh Farmstay Giang Homestay). Tracht hier maar eens te geraken, tip: het zal op een tweewieler te doen zijn.

Hoe de avond verder zal verlopen leest U mogelijks in het volgende verslag. Of niet.

Voor het thuisfront: we jeunen ons vort !!!

Lieven V en Bart

De avond na de vierde dag, een avond waarbij iedereen tot de vaststelling komt dat hij wel iets is vergeten, zijnde onderbroek, short of zwembroek, kregen we alweer een uitgebreide en verzorgde maaltijd in “la vie” voorgeschoteld. Erna werden de bar en de boxen getest alsof we terug in de monkey-hut zaten in Nicaragua.
Voor het slapen gaan worden de wonden gelikt en hopen we dat de casualties in onze eigen vietnamstrijd zo laag mogelijk uitvallen.

De vochtigheid en warmte werden gecompenseerd door een uur langere nachtrust. Het weer legde zich mistig en regenachtig aan, doch gedurende de dag transformeerde zich dit tot een kleine bakoven met temperaturen tot boven de 38 graden.

We vertrokken in een rustig tempo voor een rit van 85 km met 800 hoogtemeters. We waren gewaarschuwd.
Na een 20-tal kilometers was een eerste stop voorzien op een theeplantage. Hier kregen we een uitleg van de locale verantwoordelijke van Rikolto hoe ze de lokale boeren kunnen helpen om in te inzetten op kwaliteit in plaats van kwantiteit en met oog voor de ecologie. Hierbij werd de nadruk gelegd op het vermijden van pesticiden en het promoten van handpluk, wat de boer uiteindelijk op het einde van de rit meer oplevert.

Na het nemen van nog enkele mooie fotootjes vervolgden we onze rit.

Tussen het genieten van de prachtige landschappen, valt ons de verbazing en vriendelijkheid van de lokale bevolking op bij het zien van een groep (weinig) afgetrainde belgische mountainbikers.

Er wordt alweer snel gereden en iedereen druppelt zoals de grote roerganger -ruben in het roze, als verdienste deze keer- het ons de dag voordien talloze malen heeft getoond.

We worden gespaard van lekke banden maar “breuke” in versnellingsapparaten en remmen zorgen ervoor dat Lieven bike’s repair terug overuren mag draaien tijdens en na de rit.

Op het geplande tijdstip komen we toe, drijfnat van het zweet, in onze homestay “ MOI VAO”.

Na de dagelijkse fietspoetsbeurt waarbij het stof wordt afgewassen en kettingen gesmeerd, krijgen we alweer een lekkere maaltijd voorgeschoteld uit de rijke gevarieerde Vietnamese keuken.

Nadien volgde een activiteit waarbij de verjaardag van Lieven Vangheluwe uitgebreid gevierd werd.

Pieter C en Jan VC

Na een rit getekend door uitzonderlijke hitte en vochtigheid kwam de groep vermoeid binnen op het nachtverblijf waar een monumentale trap ons opwachtte en bakken met frisse lokale hopthee klaar stonden.

Velen hadden zich voorgenomen een snelle en verkwikkende nachtrust tegemoet te gaan maar de groep werd aangenaam verrast met een studentikose avond uit de oude doos onder leiding van de voormalige praeses van moeder stradi, onze jarige lieven.

De liederlijke gezangen hebben de weergoden ontwaakt en de hemelsluizen barstten open en het werd een nacht vol donder, bliksem en helse regen. De groep werd wakker met weinig nachtrust.

Na een stevig ontbijt vertrok de groep rond 8u30 voor een relatief vlakke rit van 61 km en 950 hoogtemeters met een ware apotheose (lees het venijn zit hem in zijn staart) op het einde waar de groep getrakteerd werd op een klim van 5 km en 500 hoogtemeters.

Tijdens de rit werd duidelijk hoeveel water was gevallen, lokale overstromingen zorgden voor een wijziging in ons parcours, een ijzeren sloep trotseerde de sterke tegenstroom voor een gewaagde oversteek van de rode (bruine) rivier. De opspattende bruine klei zorgde voor heerlijke taferelen, de gezichten werden gekleurd en onherkenbaar.

Voor de berggeiten in de groep werd de klim een echte waardemeter en voor andere een hel waaraan geen einde leek. De mist zorgde voor weinig zicht maar iedereen geraakte op zijn eigen ritme boven. Op de mistige mysterieuze berg wachtte ons een aangename verrassing op, een witte manoir hotel die ons deed denken aan de vergane franse koloniale periode maar die zijn charme niet had verloren met vooreerst schitterende kamers met een deftige douche. De rit werd afgerond met een verzorgde lunch in het koloniale restaurant en coffee time. In de namiddag werd onze eerste vrije tijd door velen gebruikt om wat (nacht)rust in te halen, zijn fiets in orde te brengen of een kaartje te leggen.

De avond werd ingeleid door een boeiende uiteenzetting van de lokale verantwoordelijke van Rikolto die ons reeds wat uitleg had gegeven tijdens ons bezoek aan de rijstvelden. Hij startte met een kort overzicht van de geschiedenis van het land vanaf de Franse periode via de Amerikaanse invasie tem de huidige periode.

De man durfde erg open te zijn over de positieve maar vooral ook negatieve aspecten van het politieke bewind. Er gaapt stilaan een kloof tussen de enerzijds conservatieve ouderen en anderszijds de jongeren die studeren - ondertussen krijgt iedereen Engels op school- en meer vertrouwd zijn met nieuwe technologie. De huidige sterke man van het land heeft onlangs zijn positie nog versterkt door de functie over te nemen van de recent overleden president ; maw de totale macht…

Hij wijdde natuurlijk ook verder uit over de werkwijze van Rikolto in Vietnam.

De dinnertime werd afgesloten met een overheerlijk verjaardagstoetje voor de jarige samen met 3 smaken van onze lokale schoonheid en voortreffelijke reisleidster Binh.

David V en Xavier D

We zouden iets later onze rit aanvatten maar dat was zonder towel-gate gerekend. De mensen van het hotel rekenden per handdoek met vuile moddervlekken 20 usd aan. Na de nodige discussie kochten we voor 6 500 000 dong niet meer zo witte handdoeken, die later trouwens nog van pas zouden komen. Of hoe we van ieder probleem een deugd maken.

We bereiken stilaan onze topvorm en dus vlammen er we na de afdaling van onze “berg” lustig op los. Regen, mist en vooral modder zijn ons deel maar ons strakke tempo brengt ons met een gemiddelde van 24km/u aan onze middagstop. Het was ook nodig om goed door te peren aangezien we het voor het eerst zowaar koud hadden. De handdoeken kwamen al onmiddellijk van pas om ons wat presentabel te maken voor de lunch. We versterkten de innerlijke mens met een heerlijke ‘hotpot’, de Vietnamese versie van een fondue. De immer ijverige mecano Lieven had onmiddellijk erna weer de handen vol met de fietskadavers van een aantal brokkenpiloten (Steven Vanhauwaert, Christophe Malysse en Ruben Cordonni). Opnieuw legden we de pees erop, tot Bert er ons – terecht – op wees dat we niet mochten vergeten te genieten. En genieten was het.

De mist van de dag ervoor trok op en we werden vergast op prachtige vergezichten. Stilaan komen we in meer verstedelijkt gebied, met dorpjes en marktjes van wisselende grootte. Voor het eerst ook zeer beperkte nijverheid, waar de tijd minstens zestig jaar is blijven stilstaan. Bij iedere druppelhalte kwamen de locals ons nieuwsgierig aankijken. Vooral de gestalte van de grootsten onder ons blijft indruk op hen maken. We zijn dan ook haast dubbel zo groot als de doorsnee vietnamees. Het tempo ging wat omlaag, wat ons toeliet om enkele groepsfoto’s met de sponsors te fabriceren. We kruisten ook een ganse kolonie soldaten die ons wat later bijna van onze fiets lieten schrikken met enkele oefenexplosies. We waanden ons even terug in de jaren 70.

Onze fietsen en tenuutjes kleurden mee met de steeds variërende ondergrond. Er zit niets anders op dan ’s avond met de tenu te douchen om te vermijden dat de odeurs uit de valies zo mogelijk nog ondraaglijker worden. Uit het niets duikt plots onze hotel op, gelegen in een parel van een groene oase. We slapen verspreid in een aantal hutten en laten onze vermoeide benen soigneren met een massage. ’t Is duidelijk dat er zich al wat melkzuur in de benen heeft opgestapeld. We gaan een rustige avond tegemoet en laden ons op voor de finale ritten van morgen en overmorgen. Tot morgen met een nieuw verslag!

Marc Vervisch en Bram Stragier

Deze morgen wakker geworden in het Frans-Vietnamese eco hotel ‘Le Colvert’. Iedereen zeer fris en monter gezien het gisterenavond uitzonderlijk rustig was en allen zeer vroeg hun bedstede opzochten. De groep vertrok na een ‘academisch kwartuurtje’ vertraging. De eerste stop was vlakbij aan een dorpschooltje dat pas geopend is onder initiatief van onze gastvrouw.

Daarna een variatie van asfalt, modder, beton, grind, nog meer modder en single tracks. Allen met een vers tenue’tje van Rikolto aan. In het begin probeerden de meesten om de plassen te mijden. Helaas na enkele kilometers was iedereen al weer even vuil als de dag ervoor.

Ook een zeer gevarieerd landschap. Gaande van rijstvelden, dorpen, markten, steegjes, rivieren en hobbelige paadjes. De vriendelijkheid en het enthousiasme van de bevolking blijft ons steeds verbazen. Overal waar gedruppeld wordt worden de deelnemers aangesproken door de plaatselijke bevolking. Kinderen kijken hun ogen uit en roepen ons ‘Hello!’ Van verre toe. Dorpelingen willen een conversatie aangaan, maar aangezien ons Vietnamees wat roestig is en hun Engels bijna onbestaande blijft het beperkt tot wat gebarentaal. Wat we wel begrepen was dat de vrouwen zich afvroegen wie onze kledij en fietsen ging reinigen deze avond. Wij zelf dus...

Na de lunch moest er nog 23 kilometer worden afgelegd tot aan onze volgende stop. Een aantal deelnemers opperde dat dit in een uurtje te doen was. Iets waar onze Bert niet geloofde. 55 minuten later bezochten we een nieuw project van Rikolto. Een coöperatieve die sinds een jaar bestaat uit 34 coöperanten. Opgesplitst in vier groepen met hun eigen verantwoordelijkheden. De opbrengsten uit de verkoop op de markt in Hanoï gaat op de gezamenlijke rekening. Dit zorgt voor meer stabiliteit, een betere prijszetting en bijgevolg zekerheid voor de betrokkenen. Veelbelovend dus...

Tijdens de 3 uur lange busrit tot in Ha Long werden nog wat filosofische gedachten uitgewisseld onder de geneugten van een verfrissende pils en wat sfeermuziek. Eens in Ha Long checkten we in het langverwachte Novotel in, waar we vergast werden op een aangenaam diner van biefstuk, frieten en een glas rode wijn.

Morgen vertrek om 7 uur. Dat wordt vroeg in bed voor iedereen.

Yours truely Dave David en David Houthoofd.

Na de laatste lange fietsrit van modderdag 8 en de aansluitende, door Rikolto-VietNam perfect georganiseerde logistieke transfer naar het pittoreske (maar daardoor ook wel wat toeristische) Ha Long Bay, was ons enig comfort in een hotel gegund. En dat deed ons deugd.

Daarna werden een 7-tal trawanten vooruitgestuurd om de grande finale van de avond nadien voor te bereiden. Het merendeel kroop vroeg onder de wol om de vroege ferry naar het UNESCO-werelderfgoed van Cat Ba niet te missen, want die lag nog op een eindje fietsen. ’s Morgens vroeg iedereen op het appel voor stipt vertrek. Op één iemand na. We misten onze boot niet en al snel na vertrek vielen onze monden wijd open. Deze keer niet zozeer van de fysieke inspanning, maar des te meer door de betoverende rotsformaties die uit de baai van Ha Long verrijzen. De vergezichten veranderden constant en bleven ons met verstomming slaan. Dé perfecte spot voor een laatste groepsfoto. Op één iemand na. Eénmaal terug vaste grond onder onze wielen, liet Bert de haantjes nog even los op een paar klimmetjes en al snel werd duidelijk dat de frisse jus van de eerste dagen, een stuk minder vanzelf kwam. Het was diepe skarten en waaieren om bij te benen. Ploegleider Bert had nog een kers op de taart in petto in de vorm van een prachtige offroad-beklimming en – afdaling om U tegen te zeggen. Om onze bijgestelde mtb-skills finaal te testen. Iedereen slaagde met bravoure voor de test. Op één iemand na.

Bedankt Bert en Trung voor jullie schitterende voorbereiding ter plaatse! We kregen de afgelopen ritten bijzonder mooie kronkelingskes, 90°-draaiingskes, titskes en breuklijnen voor onze wielen geschoteld. Bert hergroepeerde zijn Wolfpack en zo fietsten we ons laatste dorpje in Vietnam binnen waar we alweer onder luid applaus en met uitbundige aanmoedigingen ons laatste titske tegen onze tanden kregen. De meet lag aan de piratenboot die we met plezier zouden enteren om ons allen doorheen de eilandenarchipel terug naar het vasteland te brengen. Op één iemand na.

We speelden the catch of the day gretig binnen en na de inneming van Monkey Island zetten we een volley-waterpolo tornooi op poten. Veel talenten gescout in deze sublieme setting, maar de fiets blijft onze eerste passie. Om de schoonheid en de grootsheid van de rotsformaties van Ha Long Bay nog meer te laten doordringen, besloten twee fokkemaatjes plots het ruime zop te kiezen om zich nogmaals onder te dompelen in de zoute eilandengroep. Kort daarna enterden we vijf speedbootjes om nog een tandje bie te steken en de veilige haven vóór het snel vallende donker te bereiken. In het hotel demonteren we onze rossen terug in de doos. Het rijden zit er op. De pullen zijn leeg. De wonden zijn gelikt. De energy-repen verteerd en de stoelgang is bijna terug normaal bij iedereen. Op één iemand na.

Bij de afsluiter ’s avonds klopten we onszelf trots op de borst hoe we dit avontuur doorstaan hebben en dronken er nog een hoppethee op. Wat wij, uw dienaars met de pen van vandaag: de 4 new kids on the block, op dat moment eens te meer ten volle deed beseffen wat voor een unieke dynamiek in deze roedel hadden leren kennen. De lat voor zichzelf en daardoor ook voor elkaar, telkens een beetje hoger te leggen, zonder elkaar in de vernieling te rijden. Steeds goed zorgend voor elkaar met goedlachse positiviteit. Een heel bijzondere dynamiek die dankzij een idee tijdens een etentje in december 2015 in gang werd gezet door Onze Leider Bruno Demuynck. En gehouden. Die dankbaarheid verstrengelt in de hele groep. Top dat we hier deel van mogen en kunnen uitmaken. Op deze energie drijven we een héél eind ver en zullen we thuis kunnen verspreiden. Tijd om onze baan in te korten.

Jelle, Stijn, Hein en Maly