Sofie Dumont: een passie voor echt eten

Sofie Dumont is chef, mama, mediafiguur en vooral bezig met alles wat met eten te maken heeft. Een dik jaar geleden contacteerden we haar met de vraag of ze mee naar Peru wou met de Inca Food Trail. De ‘ja’ kwam bijna meteen. In november 2017 ging ze samen met 15 ontdekkers/ fondsenwervers op zoek naar de oorsprong van cacao en koffie. ‘Echt eten’ is de rode draad in alles wat Sofie Dumont doet. Een gesprek met echte koffie en echte zelfgemaakte cakes. Het recept kregen we mee naar huis.

Sofie Dumont: Echt eten is voor mij zo vers, onbewerkt en zo gevarieerd mogelijk. Dat kan evengoed een wafel zijn. Als je mag kiezen tussen een wafel uit een kraampje of eentje in een verpakking, dan wil je toch ook liever het eerste natuurlijk. Een echte wafel die na een dag slecht wordt omdat er geen kleurstof en, geen smaakstoffen, geen bewaarmiddelen inzitten. Dat is echt eten!

Ik ben chef geworden door mijn vader te zien koken. Ik kom uit een gescheiden gezin, maar daar heb ik absoluut geen trauma’s over. Mijn moeder was de zorgzame moederkloek. Heel netjes en niet buiten de lijntjes kleuren. Mijn vader had dan weer geen regels. Wat bij hem in de keuken gebeurde, dat was echt een belevenis. Hij maakte dingen klaar als Canard laqué of zelfs haggis. Ik spreek nu van 30-40 jaar geleden. Hij was niet iemand die gewone dingen maakte. En dan naar de eetzaal, mensen blij maken met ongelooflijke gerechten, lekkere wijnen en bieren. Dat was altijd een feest. De energie en levensvreugde die daar aanwezig waren. Ja, dat wou ik ook doen later. Voor mij moet eten een feest zijn. Eten is één van de geneugten van het leven, samen met vrienden, je gezin of alleen.

Ja, ik ga hier naar boer Thijs. Hij wil geen bioboer genoemd worden. Hij kweekt wel ecologisch. Hij laat de natuur zijn ding doen. Soms verliezen ze een deel van de oogst, daarom is het ook een klein beetje duurder. Ik vind het heel belangrijk dat er nog mensen zijn die dat doen uit liefde voor hun product. Mensen die nog oude rassen gaan telen in plaats van te denken hoeveel kan ik hier maximaal uit mijn grond halen. Want dan moet je inzetten op sproeien en dat wil hij net niet. Wat is gezond vandaag? Tja, kijk naar het Fipronilverhaal, dat gaat nog maar over één ingrediënt: het ei. We zijn daar zo slecht over geïnformeerd door de voedingsindustrie. Dat is nog maar een ei, wat dan met al de rest? Ik koop al heel lang geen vlees meer van de supermarkt. Ik wil gerust 10 minuten langer rijden om naar mijn boer te gaan die om de maand één koe slacht en daar dan vlees van te kopen.

Ze doen hun best maar ze zien veel door de vingers uit gemak. De kinderen mogen geen snoep meenemen, geen koekjes die in een verpakking zitten. Maar ja, dat gebeurt toch. Sommige ouders willen daar ook geen tijd in steken. Het is gewoon te gemakkelijk om een verpakte wafel met chocolade mee te geven. En kinderen eten dat graag. Net zo als je ze cola geeft, tuurlijk drinken ze dat graag. Als je leest dat automaten op school opbrengst betekenen, dat is toch heel dubbel. Het is ook een stuk opvoeding. Als kinderen gewoon zijn om fast food hamburgers te eten en dan een echte hamburger krijgen, dan moet je plots kauwen. Dat is niet zo lekker als die zachte pap van de fastfood. Koekjes die je zelf maakt zijn ook veel steviger dan die ‘luchtcakes’ waar niks inzit behalve suiker en boter.

Jullie zetten je in voor de boeren, om hun idee te veranderen van wat landbouw is. Het is niet dat wij moeten vertellen hoe zij aan landbouw moeten doen. Ik denk dat zij het nog op een goede manier doen. Het gaat over hoe je je producten verkocht krijgt en dat je er ook nog iets aan over houdt. Het gaat erover dat het leefbaar wordt en vooral ook tof. Je moet van je job kunnen houden en niet denken: “ach ik ben maar een cacaoboer of quinoaboer” of “oh god, ik heb het niet getroffen want ik ben de zoon of dochter van een boer”. Dat is iets wat nu ook heel hard gebeurt in de horeca. Niemand wil nog dat zijn zoon of dochter in de horeca gaat. We hebben alles: we hebben de passie, de goede mensen, we hebben de organisatie, de drive. Maar dan wordt die structuur zodanig moeilijk gemaakt door de staat dat je afhaakt, dat je gewoon een ‘nine to five’ gaat doen. Hoeveel bakkers houden er niet mee op? En dat komt omdat we allemaal ‘shitbrood’ eten. Er zijn zoveel mensen die zoveel kennis hebben en het gewoon niet halen. Je moet hier ver rijden om een echt brood te vinden.

Tien jaar geleden experimenteerde ik al met insecten. Ik was net Lady Chef geworden en kreeg de vraag om daar iets mee te doen. Dat is uiteindelijk lekker maar niemand wil dat eten. Als je zegt “hier is een koekje”, dan is het “oh ça va”. Als ik zeg, “ik heb een insectenkoekje gemaakt”, dan zeggen ze “nee dank u, laat maar”. Daar zijn we echt nog niet aan toe hoor. En dat is echt niet omdat het cakeje niet lekker is. Ik ga voor jullie naar Peru en we gaan daar cavia eten. Nu ben ik nog altijd aan het denken ga ik dat doen of niet? Het zit gewoon in je hoofd.

Ja, absoluut. Chocolade en cacao. Peru is, voor mij als chef, één van de topbestemmingen qua nieuwe recepturen, nieuwe manieren van eten en zeer vooruitstrevende restaurants die bezig zijn met het beste uit hun ingrediënten te halen. Het eten is puur, simpel. We gingen ook op bezoek bij de boeren. Het was een eer om Elvira te ontmoeten. Het is haar droom om een praline te maken. Ik hoop dat ik haar een beetje heb kunnen helpen.