Ik reed met mijn kar vol spullen uit de supermarkt. Op een deel van mijn inkopen was ik fier: gezonde eerlijke voeding, voor mens en planeet. Een ander deel verdiende geen schoonheidsprijs, bessen met meer air miles dan ikzelf, eten dat in reclame stond en koekjes die ik gekocht had uit schuldgevoel omdat ik er alle proevertjes van opgegeten had.
Daar stonden ze, aan de uitgang, noeste trotseerders van hoon en lof. Enthousiaste Rikolto adepten. Steeds opnieuw doorbraken ze de typische Vlaamse geslotenheid om passanten om steun te vragen. Een sleutelhanger had ik niet nodig, maar zo’n lepel, die wou ik wel. Mijn zakken gaven evenwel weinig hoop: drie papiertjes en een verkruimeld hoofdpijnpilletje. Een laag of zes aan kruimels later diepte ik iets hoopvol op. Een knisperend geldbriefje. Helaas één van vijf euro, nét te weinig voor het begeerde kleinood. De vrijwilliger knipoogde. Ik mocht hem voor dat bedrag hebben, ze zouden wel bijleggen. Ik zwaaide nog eens met de lepel terwijl ik met mijn kar in mijn blijdschap net geen toevallige passant ramde.
Wist ik veel dat die lepel eigenlijk een soort toverstok was. De goedheid en de kennis van de ambassadeur ging over in het hout. Telkens wanneer ik ermee door de pannen roerde, kwam er meer volk rond mijn fornuis staan. boeren, producenten, winkelpersoneel, diertjes… Want er komt zoveel meer kijken bij eten dan ik dacht. Hoe beslissingen werken, wat er allemaal meespeelt op de voedselroute: overheden, klimaat, duurzaamheid, lobby’s, regelgeving, plaatselijke economie, daar en hier. En ook dat leren vrijwilligers mij. Altijd informatief, nooit belerend. Goed eten is een recht, ja. En jullie wijzen me niet terecht, maar op mijn recht. Ik eet er beter van, ik word er beter van. En de rest van de planeet ook.
