Nicaragua Classic 2016

Na een kort maar krachtige briefing van Bert (Ernie moest er af en toe bijgehaald worden door Filip Baert… zie infra voor latere avonturen van Filip in kwestie) zouden de Nica’s koers zetten naar de kathedraal van Leon, niet echt om te bezoeken doch om een welverdiende apero te nuttigen. Onze vriend J Maes ontpopte zich tot een Kerstpop, Coornaert belandde (alhoewel nog niet beschonken) in den decor en onze 2 verloren zonen van de dag, Ardisio en Adins vonden ook de weg naar de Club de Poetrios. Na wat Torres Vino Blanco en wat Cervezas gingen we richting Via Via. Een resto, uitgebaat door Belgen. Geen rijst met bonen maar wel stoofvlees en frietjes stonden op het menu. De rest van de avond was fantastisch maar aangezien de what’s app berichten meestal sneller de thuisblijvers bereiken dan eigenlijk wenselijk gaan we hier niet verder over uitwijden. De avond verliep dus naar wens, niemand beschonken dus en allen om (2)3 in de nest om tegen 6 u rise and shine klaar te staan voor een laatste fabuleuse rit. De dag startte met een bus rit van 20 min dixit Bert…. Enfin na een uur in de bus werden we gedropt in the middle of nowhere en rijden maar … . Een rustige start zoals altijd maar vandaag toch wat meer gekreun dan anders. Zouden toch een aantal deelnemers vermoeidheid verschijnselen vertonen? Na 30 km, de doorns in de poep, werden we verrast door de prachtige stranden en vergezichten van de Stille Oceaan. Bertje kwam meteen tot de orde van de strandrace.. . Iedereen 6.7 km jarren en liefst zo snel mogelijk. De start ; iedereen “volle gaaz” zoals den Bram uit Leuven zegt. Het leek toch iets lastiger dan verwacht voor de meesten maar uiteindelijk liegen de benen niet. B&B van de Vredeseilanden lieten we winnen maar de echte Nica’s kwamen binnen als Bruno en Pieter C en de bronzen medaille ging naar Jan, dit keer niet Maes maar Desmet. Na een laatste verrassende sandwich lunch met de bekende ingrediënten hadden we nog 30 km te goed. De poepjes deden pijn, de benen ontbraken de jus maar allen gingen we richting Vistamar, het eindpunt van onze prachtige reis. Na heel wat intense knuffels op het strand kwam het voldane maar pijnlijke besef dat ons trip er bijna opzat. Als ervaren mecaniciens werden onze stalen rossen gewassen en uit elkaar gehaald om vervolgens terug in hun kartonnen doos te verdwijnen. Nog snel een duik in de agressieve oceaan en dan nog een klein afscheidsfeestje waarvan we de details zullen besparen. Verder kunnen we Bert en zijn team alles maar eindeloos bedanken voor het fietsfeest die hij voor ons organiseerde, er zijn werkelijk geen woorden voor.

Viva la vida!

David Vandermeersch en Jan Desmet

Dag 6. De vraag heerst of het glas nu half vol of half leeg is. Sommigen worden sterker bij het fietsen na 5 dagen en anderen hebben net vannacht hun glaasje helemaal geledigd. We verblijven twee nachten op dezelfde plaats, Hotel San Juan de Leon, te midden een levendige, broeierige stad. Tijd dus om op verkenning te gaan.

Onze dagrit is 55 km met 400 hoogtemeters. Meester Bert, belooft dat het weer eens "anders" is. De goede verstaander weet dat het weer een pittige dag wordt.

Vooraleer we fietsen bezoeken we eerst een bananenplantage, die is samengesteld uit 68 vrouwen die er dankzij de steun van Vredeseilanden in slagen om met hun gezinnen vaste leverancier te zijn voor Walmart. Vredeseilanden brengt hen de know how bij om deze boeren administratie, beheer en kennis zelf uit te voeren. Een project dat toekomst brengt voor een grote groep mensen die anders in dit land van armoede aan hun lot overgelaten worden.

We worden er naast de obligate uitleg getrakteerd op een lokale dans en een buffet van diverse bereidingen van bananen. We worden zelfs onrustig om te kunnen starten.

Pas om 10u, bij 30 graden plus vatten we onze rit aan. Zoals Bert dagelijks doet, is de start erg rustig en worden er "druppeltjes" geplaatst die telkens de weg aanduiden. Fantastisch systeempje...De weg slingert door velden tot we een stuk van 25 km dokkeren à la Parijs-Roubaix waar stof, putten en stenen ons deel was.

Na het middageten hadden we nog de 400 hoogtemeters te verwerken die ons voorgeschoteld werden via rotsen en keien om uiteindelijk weer te eindigen over stofferige aardewegen bezaaid met keien.

Ondertussen geniet elke Nica op zijn eigen manier van het fietsen, de inspanningen, het landschap en de kameraderie in deze fantastische groep. Morgen volgt de apotheose met een laatste rit van 70 km en 660 hoogtemeters met finish op het strand.

Groeten Marc Vervisch en Jo Parmentier

Aansluitend op het vorige verslag is de avond voor de meesten rustig verlopen. Tegen halfnegen zat zowat de helft al onder zeil. De laatsten hielden het naar verluidt tot 23 u vol.

De nacht verliep wat minder voor het gros van onze groep. Warmte, muggen en ander ongedierte, al dan niet snurkende kamergenoten en een gigantisch lek in het waterreservoir op het dak waren de oorzaak van heel wat vermoeide gezichten deze ochtend.

Na een stevig ontbijt vertrokken we om 7 uur reeds met de bus naar onze startbestemming, anderhalf uur rijden verder. Onderweg zijn we tot twee maal toe staande gehouden voor een politiecontrole. Een bus met 35 blanke mannen (Cheles) is hier blijkbaar verdacht… Voor de rest zonder ongemakken op de bestemming aangekomen.

Pullen vullen en aanzetten voor 32 km asfalt. Aanvankelijk rustig gestart tussen de 20 tot 30 km per uur. De ‘haantjes’ kwamen een paar keer vooraan loeren, maar het waren voornamelijk de mindere goden die het kopwerk moesten opknappen. Tot aan km 25… De ene demarrage na de andere werd geplaatst, maar jarenlange ervaring van tooganalyses tijdens de voorjaarsklassiekers zorgden ervoor dat de meesten het hoofd koel hielden. Km 27 werden alle duivels ontbonden en trok onze Francis Vandeputte welverdiend aan het langste eind, aan de eerste stop van de dag.

Van daar trokken we off road verder en mochten we ook de eerste klimmetjes van de dag verwerken. Om 10.50 u ging het kwik reeds richting 35 graden en dat eiste zijn tol. De eerste slachtoffers moesten van de fiets om even bij te komen en te hydrateren. Het parcours was gevarieerd met steenbrokken, rotsen en zandstroken. Vooral deze laatste duwden de voorwielen voortdurend in het verkeerde spoor en beten zicht vast in onze achterwielen. Na een vroege lunch op een plaatselijke boerderij werd de tocht afgewisseld door technisch uitdagende afdalingen in rivierbeddingen en adembenemende landschappen. Naast de onvermijdelijke platte banden was er ook de fysische kant die zijn tol begon te eisen. Stijve nekken en ruggen, polsen die tegenwringen en pijnlijke achterwerken zijn de kleine kwaaltjes. Bart Ardies was er erger aan toe met een ‘waarschijnlijke’ elleboog fractuur en Steven Vanhauwaert die aan een spectaculaire koprol een lichte whiplash overhoudt. Eens aangekomen in het supergezellige hotelletje ‘San Juan de Leon’ genoten de meesten, na de obligate bikewash en -smering, van een frisse duik in het zwembad en een blikje ‘Tona’ of ‘Flor de cona’. Na het avondeten kwam dhr. Vertriest zijn schoolproject ‘empowering people’, waar wij ook een bedrag voor inzamelden, uiteenzetten.

En dan nu is het tijd om het sympathieke stadje Leon te verkennen. Buenas noches.

Jullie literaire dienaren voor deze avond David Houthoofd & Ruben Cordonni

Buenos dias amigos !

Gisteren een bijzonder rustige nacht. Deugddoend. Even wat tijd om wat slaap-uren in te halen. Om 6u30 staat iedereen fris en monter aan het ontbijt. Niet vergeten te bellen naar onze treurende thuis-weduwen. Niet vergeten om nog even afscheid te nemen van een stukje van onszelf (immers verdorie lastig in de bosjes). Puln vuln, velocheck, en weg voor de koninginnenrit (51 km, 1350 hoogtemeters) !!

We starten met een glibberige afdaling om direct de Muur van Matagalpa te bestijgen. 7km, pieken +20%, de muur van Geraardsbergen kan er een puntje aan zuigen. We zijn opgewarmd.

Godverren, vloeken, spuwen, duwen en trekken. Als echte flandriens komen we na een 700 zwetende hoogtemeters aan bij een lokale koffieboer. We krijgen een uitleg van rode bes aan de struik tot gedroogde koffieboon. Met een omzet van 17.000$ waarvan productiekosten en loonkosten betaald moeten worden, en 4 gezinnen, een zwijn en wat kiekens moeten van leven, blijft er weinig over. We trekken er allen onze les uit.

We stampen verder, passeren de meest adembenemende vergezichten, vloeken nogmaals op alle losliggende stenen en komen op een hoogte van 1200m boven zeespiegel aan de picknicktafel. De intussen vertrouwde pain-mayonaise smaken ons terug enorm. We zijn er weer klaar voor.

De ondergrond blijft dezelfde, niettegenstaande de goede raad van Bert slagen er enkelen toch in om de grond te kussen. Schrammen en builen, werk voor onze top-doc vanavond. Ook top-mecano Jane heeft terug zijn deel van het werk. Na een uitputtende maar meer dan prachtige dag komen we aan in Motel “In Den Aap”.

Na een kattenwas (al dan niet met water, afhankelijk van het moment) staan we weer allen klaar voor een bezoek aan de vredeseilanden-partner Ritter Chocolade. Deze succesvolle samenwerking leidt ertoe dat de cacao van de boeren-coöperatie tegen een hogere prijs dan diegene gedicteerd door de wereldmarkt kan verkocht worden. Vredeseilanden faciliteert deze samenwerking en adviseert de boeren hoe hun productiviteit en kwaliteit te verhogen.

Gezien we op moment van redactie nog rijkelijk de Flor De Caña laten vloeien kunnen we nog geen verder relaas geven over eten noch nachtrust. Enkel de muggen doen ons een en ander vermoeden.

Uw dienaars voor vandaag, Bruno (die er gewoon bijzat) en Lieven

Buenos Diaz

Bij het ontwaken in de legendarische Monkey Hut, waar meerdere Nica’s buiten sliepen, met zicht op het unieke meer, begrepen we al snel de afkomst van de naam Monkey Hut. Er zitten hier kleine aapjes, te genieten van de West-Vlaamse invasie.

Na een stevig ontbijt, en Meester Bert in het roze, kregen we direct een serieuze klim van 2,6km, met 230 hoogtemeter, voor de kiezen. Uiteraard lieten we de vrienden van Vredeseilanden winnen in de klimtijdrit. De koersdag was begonnen.

Onze eerste stop , was het pittoreske, charmante stadje GRANADA. Hier kregen we ons eerste uurtje vrijetijd. Sommige onder ons, bezochten een kerk, anderen gingen nen koffie drinken, en de durvers beslisten een Barbier op te zoeken voor een scheerbeurt. De toon werd gezet.

Nadat Pieter rijkelijk te laat kwam, en we terug in groep vertrokken waren, besliste onze dokter om werk te creëren. Hij reed een jong meisje frontaal aan. Uiteraard was hij in zijn recht.

Toen brak de onaangekondigde koers aan. Het peloton werd op een lint getrokken, en al snel volgde een breuk in onze bende. De “zwakke moetn derut”, werd terug gescandeerd, en het tempo ging de hoogte in. De kopgroep moesten in de remmen, om de rivier niet los in te rijden. Na een foto met de plaatselijke nonnen, kregen we een lekkere maaltijd, … terug de club sandwich. “We gaan niet meer koersen vandaag”, hoorde je verschillende Nica’s zeggen. “In zo’n temperaturen, …”

Na de overzet met een ponton; kwamen we langs de andere kant van de rivier. Na een rustig vertrek in temperaturen van boven de 30°C, werd al snel duidelijk dat KOERS 2 , niet lang op zich zou laten wachten. Onze gladgeschoren Franky zette zich aan kop, na het moeten lossen van de voormiddag rit. Opnieuw werd onze groep op een lint getrokken met terug het bekende resultaat. Hier werd stof gegeten voor 3 dagen. Een deugddoende coca- cola werd onze prijs. Genietend van het Amerikaans drankje en een foto met een plaatselijke schone, zetten wij onze rit verder. Nog 11km te gaan.

Na de laatste 11km richting een naftestation, waar onze 2 super de luxe bussen ons opwachtten, was het 2uur busrijden, richting ons hotel. Waar we allemaal vooraf tegenop zagen (sommige vroegen zich af waarom we niet konden fietsen naar het hotel), werd echter een toffe rit met de nodige frisse pintjes.

Aangekomen in het “mooiste” hotel van onze reis, Hotel Lomas de San Thomas, begonnen we gelijk met het kuisen van oeze velo, waar we elkaar broederlijk hielpen om de fietsen tip top in orde te maken voor de rit van morgen. Het ligt hier verdomd niet plat zulle.

Na de briefing van Meester Bert, en een lekkere maaltijd, met de nodige koolhydraten voor morgen, wisten wij, jullie verslaggevers, niet wat wij zagen. Het is nog geen 20h, en bijna iedereen ligt in zijn nest. Morgen de koninginnenrit, we zijn er klaar voor.

Buenos Noches,

Uw dienaren, Dimitri iov Franky

3h, De eerste woorden worden gewisseld, de jetlag speelt weer op. In de kamer wordt er vervolgens weer geprobeerd te slapen maar een uur later is iedereen weer aan het draaien en keren in het bed. Het kruis worden gekrabd, de oksels gewreven en de kussens opgeklopt. De eerste vertrekt naar het toilet. Het onweer klink in de kamer. Heeft de inspanning en de warmte en energiefood hun tol geëist en hun effect gehad op het lichaam? Geen probleem, alles in orde, geen paniek. Nachtmerries over geamputeerde lichaamsdelen door opgelopen verwondingen worden besproken en mentale dipjes worden gerustgesteld. Weer vroeg uit de veren vandaag (6u30 ontbijt). Maar het is hier ook vroeg klaar (5u30) en vroeg donker (17u30). De innerlijke mens versterken met nicaraguaans ontbijt is een must met de rit die we vandaag voor geschoteld krijgen, 72 km met 4 pittige beklimmingen. Een nicaraguaans ontbijt bestaat doorgaans uit rijst met bonen, ei, ananas en watermeloen.

We starten de rit vandaag niet uit het hotel, maar nemen eerst de bus. De decibels in de bus overstijgen ver het gekwetter van onze kwenende vrouwen thuis (die dezelfde avond ons afscheid vieren). Na een half uur geklemd te zitten als sardines in een blik, vertrekken we voor een prachtige rit, weeral gespijsd met de nodige materiaalpech en blutsen en builen. Het loont echter de moeite. Het landschap verandert om de haverklap, prachtige vergezichten en de vulkaan die we van bij onze start in de verte zagen roken, komt langzaam dichter bij. Een klapband en een valpartij met wat schaafwonden (bram, cantor cantorum) zorgen voor een serieuze vertraging op het normale schema.

De klim naar de krater van de vulkaan is zwaar door de staat van het pad, uitdagend maar de Nica-bikers steunen mekaar door dik en dun en iedereen bereikt de top. De een al vlotter dan de ander, elk op zijn tempo en volgens de kwaliteit van het pad. De beloning mag er zijn, de vergezichten zijn adembenemend, de rust welgekomen en tussen de rook van de vulkaan (volcana masaya) zien we het magma opborrelen. Iedereen tankt bij, water, energiedrank, adem, en bananen, de zeer welkome pauze wordt met twee handen gegrepen.

We zetten de afdaling in maar beseffen nog niet goed wat ons nog te wachten staat. Door technische pech –weeral!!!!- van onze GO Bert (fourche gebroken en virtueel in het roze) zetten we onze rit alleen verder. Na een lange klim met een piek van 20%, en een supersysteem van druppels, op elk kruispunt wordt een nica gezet, bereiken we de top, masatepe. Een duidelijke zondagmood is aanwezig in het dorp want de muziek klinkt op sommige plaatsen luid uit de boxen. Food, drinks en technische hulp staat ons op te wachten. Er wordt volop bijgepraat over de moeilijkheid en de mooiheid van de tocht en klim. Een belgische club smos wordt in elkaar geknutseld en doorgespoeld met cola en rode fanta. We liggen ondertussen zwaar achter op het traagste schema en bert is duidelijk ongerust. Hij schat nog een rit van 2,5h en het is ondertussen 14h30. We hebben Bert getoond wat we in petto hadden. De laatste kilometers worden gereden aan een verscheurend tempo, “ de zwakke moetn derut”. De eerste bollen binnen met de vingers in de neus na 1,15 h, de laatste een kleine 20 min later.

De locatie is weeral top. De monkeyhut aan laguno de Apoyo is werkelijk idillisch en na een verfrissende duik in het meer met een paar recovery drinks (cervecas Tonia) worden de wonden gelikt en belooft het een weer een memorabele avond te worden.

Pieter Coornaert en Jan Van Cauwelaert (a.k.a. de medische staf)

Na een uitgebreide debriefing op het einde van dag 0, prikte het ochtendgloren wat in de ogen. Niets wat een duik in de Pacific niet kan verhelpen. Een stevig ontbijt later waren we klaar voor een stevige fietsdag. Voor het eerst zouden we kennismaken met een echte Nica-rit (72 km en 1200 hoogtemeters!). De modderige brij in de eerste kilometers kleefde aan de banden en maakte het extra pittig. We fietsten door een prachtige jungle en doorkruisten een rivier, wat meteen de modder van de fietsen spoelde. Tijd ook voor een eerste pauze en een stevige banaan.

De innerlijke mens gesterkt, vatten we het volgende deel van de rit aan. Na 35 kilometer begon het echte werk pas echt. Een traag lopende klim ging over in een joekel van een klim! 18 kilometer aan één stuk klimmen trok het peloton op een lint. Ook op mechanische vlak vielen al gauw slachtoffers. De patte van Jan brak, de velg van Filip verslond 2 binnenbanden en mecanicien Jane kroonde zich tot held van de dag.

De Nica Biker van de Dag (NBvdD) was Bernd, die vrijdagavond als mol ontmaskerd werd. Teveel foto’s zonder fietsen op doorsturen naar het thuisfront was nooit de afspraak… Het moet gezegd, hij verdedigde zijn roze met verve!

Na de lange klim was het tijd voor het middagmaal (stokbrood, kaas, hesp, tonijn … smaakten hemels). Daarna nog een klim van 5 kilometer, met opnieuw 2 platte banden voor Filip (!), en eindelijk wenkte de spectaculaire afdaling. Mannen wat een zaligheid! 12 kilometer non stop suizen, springen, vliegen, en helaas ook vallen waren ons deel. Xavier en Jo gingen beiden overkop met nodige medische zorgen tot gevolg. Eigenlijk konden we niet anders dan snelheid maken, want bij het naderen van de hoofdstad Managua nam ook het aantal straathonden toe en die hadden precies nog niet veel gegeten.

Moe maar zeer voldaan, kwamen we toe in het mooie hotelletje Cesar in Managua. Koude pintjes stonden klaar en de fietsen werden gewassen en gesmeerd, klaar voor dag 3 en rit 2. Vlak voor het avondeten kwam Karen, de directeur van Vredeseilanden in de regio van Centraal Amerika, ons nog de werking van onze favoriete NGO toelichten. Er werd ons duidelijk welke beperkte toekomst de vriendelijke mensen die wij vandaag opnieuw tegenkwamen maar hebben. Werk aan de winkel voor de pas verkozen president Ortega!

Na de maaltijd praatten we nog na over het prachtige landschap en de goede organisatie. Bert waarschuwde ons dat morgen, zondag, opnieuw een gelijkaardig zware rit als vandaag op de agenda staat: 1200 hoogtemeters en 3 stevige kuitenbijters vóór het middagmaal… aan de vulkaan! We volgden deze keer wel zijn subtiele advies en kropen deze keer (vrij) vroeg in bed.

A domani!

Bart Ardies en Bram Stragier

Onze eerste dag zit er op in het prachtige Nicaragua.Dankzij onze jetlag was de groep 2 uur te vroeg wakker voor het ontbijt. Een groot deel van de bikers koos er dan ook voor om zich te laten wekken door de stevige golven van de Pacific waar ons hotel Vista Mar op uitkijkt. Het was een heerlijke duik die de lange reis van donderdag meteen deed vergeten.

Na het ontbijt (spiegeleitjes, rijst met bonen en brood) losten we de fietsdozen uit de bus en startten we met de montage van de fietsen. De ene fiets zat al sneller in mekaar dan de andere maar na een dik uur en wat gezever was iedereen toch klaar met deze job. Tijdens het middagmaal duidden we de eerste ‘Nica Biker van de dag’ aan: Jochen was in de ochtendlijke duik zijn telefoon verloren in zee en had die dankzij veel geluk en een gezamenlijke zoekactie op de zeebodem, teruggevonden (dankjewel Pieter!). Meteen een waardige NBvdD! Jochen kreeg zo de eer om als eerste met de roze trui van Decca te fietsen tijdens de eerste rit.

Bert corrigeerde ons echter dat het de eerste rit niet was… het was immers ‘rit 0’ en “die telde niet mee”. Overtuigd dat het een makkie zou worden sprongen we op onze fietsen en reden we weg van Vista Mar. Al snel bleek dat de korte rit van 25km op het warmste moment van de dag toch voldoende uitdagend zou worden. De hitte en de vochtigheid sneden de adem af van velen en dat zorgde al snel voor een langgerekt peloton. Filip kroonde zichzelf tot pechvogel van de dag nadat hij 2x lek reed (1x vooraan en 1x achteraan) op een afdaling van 200 meter.

Nicaragua toonde zich op onze korte rit als een prachtig maar arm land met zeer vriendelijke bevolking. Wie je ook tegenkomt, van iedereen krijg je een opgewekte ‘Ola’! Huizen zijn vierkanten bouwwerken opgetrokken uit betonplaten met deuren van gordijnen. Welgestelde gezinnen hebben een vloer op de grond liggen en andere aarde. Het weerhoudt er hen niet van om ons opgewekt toe te zwaaien als ons peloton voorbijrijdt.

De korte rit van vandaag stelde de fietsen en de geesten op scherp. Het wordt een zware week door de Nicaraguaanse klei maar met zo een schitterende hechte groep halen we zeker zonder kleerscheuren de eindmeet.

Viva la Vida!

Ubbe Descamps

We zijn ermee weg! Wie zijn wij? 32 West-Vlaamse Ondernemers met fitte fietsbenen en sterke schouders die we voor de gelegenheid onder Vredeseilanden zetten. Meer over ons kan u lezen in dit artikel op Made In West-Vlaanderen. Voor dag en dauw zijn we vanochtend weggevlogen richting Nicaragua. De sfeer zit er meteen in, de beelden spreken voor zich!

Eindelijk. Na een jaar trainen en fondsen werven volgt de beloning. Onze 8 daagse fietstocht door Nicaragua. Morgen zijn we weg! We vertrekken als dieven in de nacht om morgen vroeg tegen 4u45 onze valiezen in te checken in Zaventem. Via Amsterdam en Atlanta vliegen we naar Managua. We zullen van deur tot deur 25 uur onderweg zijn. Het vermoeiendste van de reis zit er op tegen dat we morgenavond (met het uurverschil is het hier dan weer 5u ’s morgens) onze eerste pint op Nicaraguaanse bodem zullen drinken. Voor de thuisblijvers: Volg onze reisverhalen hier, we proberen elke dag iets te posten. Like en share er op los!

• LinkedIn
• Facebook
• Twitter @veclassics
• Instagram #veclassics

Straks nog de zak en de fietsdoos toe doen, vrouw en kids knuffelen en we zijn helemaal klaar! Ik kijk er naar uit om vanaf morgen 12 dagen mijn sandalen te dragen.

Zonnige groetjes en tot 4 december!

Bert