Kilimanjaro Classic 2018 - Ondernemers

413 kilometer en 6047 hoogtemeters zullen na deze Kilimanjaro Classic op de teller staan van 21 West-Vlaamse Ondernemers. Vanaf 22 september kan je hier het hele avontuur volgen.

Na 20 maanden vertrekken de Kilibikers eindelijk naar het verre Tanzania…

Zaterdag 22 september, 4:00, Wevelgem: De Kilibikers zetten koers richting Amsterdam. Of toch niet… efkes wachten op Piet, want als Hermientje niet mee is zou hij wel eens zijn paspoort durven vergeten. Goed en wel toegekomen in Schiphol worden de fietsen correct gewogen, correct volgens de Brugse normen. De vlucht zelf verliep zeer goed! KLM is top! Wat niet kan gezegd worden van de plaatselijke VIPbus die ons stond op te wachten aan de luchthaven van Kilimanjaro (nvdr of ligt het eerder aan de Tanzaniaanse wegen). Meer dan 3 uur door elkaar geschud werd er, onder leiding van DJ’s Koen&Wim, vaart gezet richting the Elephant Motel. Na snel enkele lokale biertjes geconsumeerd te hebben gingen de Kilibikers rond 2:00 slapen. Want het wordt snel dag. Onder het gezang van de baviaantjes werd iedereen rond 6:00 gewekt. Het kon eindelijk beginnen.

Snel nog eventjes alle fietsen in elkaar steken. Onze veearts dacht de koning te rijk te zijn met zijn grote fietskarton. Ahja, want behalve uw stuur omdraaien kan de fiets er volledig in. Alleen jammer dat hij dit eventjes vergeten was… Ook snel nog eventjes vloeken op de Brugse fietsenmaker. En de tocht kon beginnen: 85 km stof eten en gaaaaaaaan! Dit laatste mag je letterlijk nemen want het haantjesgedrag in iedereen kwam boven. “Waar is die lokale Andreas die mij hier eventjes zal losrijden?” zei kopman Nico met veel gesten. Ai...pijnlijk….toch eventjes (nipt) op z’n plaats gezet geweest. Desalniettemin kon het de ego’s van ons allemaal niet drukken. Na 38 km werden met de plaatselijke ferry overgezet. 2 Kilibikers per boomstronk en hups het water over… Velen onder ons konden hun pretoogjes niet wegsteken. Op dit soort toestanden heeft iedereen meer dan 20 maanden gewacht.

De plaatselijke Sergio Herman zorgde voor een topmaaltijd in de brousse en onder een stralende zon van ondertussen 35 graden: een stuutje met de beste avocado’s ooit, afgewerkt met een kwakje confituur en mayonaise, evenals een snuifje zout. Na de verkwikkende maaltijd zetten we, vol energie, koers voor het tweede deel van de rit. De harde ondergrond werd vervangen door het zeemzoete woestijnzand (hadden we dit geweten waren we meer gaan trainen met de frigoboxtoeristen in Blankenberge!) en we werden vergezeld door een verzengende hitte. Een warme editie van Paris-Roubaix valt in het niets bij het stof dat wij vandaag slikten. Vele dorpjes passeerden de revue, vele koeien en geiten zagen onze voorzitter kilometer na kilometer bleker worden.

Een laatste stop aan een riviertje was ideaal voor de verkoeling. De plaatselijke naaktloper kregen we er gratis bij. We arriveerden uiteindelijk rond 16u30 op locatie, waarmee we de snelste groep in jaren waren (citaat van de gids: ‘gulder zijt zot en niet in te tomen. Haantjesgedrag van de bovenste plank’) (nvdr blij dat jullie in die waan leven... :-)). We leerden de Afrikaanse efficiëntie kennen: nen wc en nen douche in één. Tot slot zorgden de plaatselijke schonen (smaken verschillen…) voor een heerlijk avondmaal, waarna we onder de blote sterrenhemel er voldaan in kropen. Morgen opnieuw alles kapot rijden! #haantjesforerever!

Enkele citaten: - we zetten de groepspot van 1500 euro om in 3,6 miljoen shilling: we zin hier nog maar een kart en we zin al miljonair; - moesten we nu keer de big 5 veranderen in een schaap, een geit, een koe, nen baviaan en nen wilden hond. We kunnen thuis zeggen dawe de big 5 in t echt ein gezien; - door de brousse onder leiding van Zander en tis een Stoffe rit; - het druppelsysteem is waterdicht;

Groetjes De Kilibikers .

Avond van dag 1 – debriefing van de voorbije dag. Sander, aka Zander, maakt zich zorgen en deelt dit schoorvoetend met de groep. Na een peptalk van de groep komt hij tot de kern van het probleem. Het éne record na het andere sneuvelt en we gaan veel te snel. Als het zo verder gaat, zal er nooit nog iemand mee willen, duurt deze reis twee dagen en zit Rikolto met een probleem. We beloven hem op ons communiezieltje om wat trager te rijden en meer lek te rijden. Maar eerst nog een schitterende gastvrije avond bij Mama Frieda, aka Mama Masai. Mama masai heeft vijf dochters, haar man is het afgestapt maar zij neemt een ganse dorp en zelfs een ganse streek mee op sleeptouw. We komen alles te weten van het telen van ajuinen (bio natuurlijk) en het ruilen voor geiten die eigenlijk een kruising zijn van geiten en schapen. We vragen ook wat door en komen te weten dat Tanzania binnen centraal Afrika al jaren vluchtelingen van de buurlanden opvangt: Rwanda, Burundi, Congo, …

We worden ook nog door de plaatselijke kids uitgedaagd voor een voetbalwedstrijdje. Dankzij Philippe kunnen we hun “lompenbal” inruilen voor een echte voetbal. Wat er dan gebeurt, slaat alles en is echt hartverwarmend. 35 overenthousiaste blootvoetse messi’s en ronaldo’s lopen als een zwerm achter een bal. Dan tijd voor ons avondmaal. Heerlijk rundsvlees, kip, gebakken bananen, rijst, … Ook de voorraad Kimimanjaro bier moet eraan geloven. Maar vooraleer onze wederhelften zich zorgen beginnen te maken: de voorraad was niet groot en we waren met 23. Maar dan het volgende probleem: tien slaapplaatsen binnen en 23 (niet zo vermoeide) kilibikers. Dat betekent veel onderhandelen maar de gelukkigen konden buiten slapen. Om om 4 uur door een overijverige haan te worden gewekt.

Maar eerst het vervolg van de briefing voor de dag van morgen: woestijnzand ploegen of kunnen we asfalt- en waaiergewijs ook de baanrecords aanvallen? Sander neemt vlug de spanning weg: eerst door het zand tot aan een project van Rikolto, dan op het asfalt en vals plat. En dat alles voor de democratische prijs van 65 kilometer. ’t è veu niet. De single track road is zonder DAG 2 Na een zeer stevig ontbijt springen we opnieuw op ons stalen ros voor een dag waarvan Sander zegt dat het één van de lichtste is. Om dit kracht bij te zetten, toont hij ons ook nog een doorsnede van de hoogtemeters. We zijn echter maar geïnteresseerd in één ding: moeten we nog verder door het meer schitterend. Op en af en dit alles in de schaduw van de kilimanjaro die ons toelacht.
En we komen opnieuw kleine dorpjes tegen met enthousiaste kinderen. De high fives (al rijdend – leve klikpedalen …) en de jambo’s vliegen in het rond.

Maar dan het asfalt. Een andere niet nader te noemen groep onverlaten binnen de groep vinden het nodig om hun koerservaring uit te spelen en een trein te maken. Anderen weten zelfs niet wat een trein is, laten deze kelk aan zich voorbij gaan en rijden op hun eigen tempo naar de volgende stopplaats: Moshi en de backpackers hostel. 100.000 inwoners en het tegenovergestelde van de rust bij mama Masai: zotte chauffeurs, straatverkopers, authentieke cafeetjes (what’s in a name), massa’s fans van bob marley, een bruisend nachtleven op zijn Afrikaans, disco’s, djembe djembe, … maar ook 21 overgedisciplineerde kilibikers die maar één doel hebben: vroeg gaan slapen en recupereren. Want morgen staat de op één na lastigste dag op het programma: we beginnen de beklimming van de kilimanjaro. En als u dit niet gelooft, maken we u iets anders wijs. Maar dat van morgen is wel waar. Maar dat is een probleem voor morgen. The African way !!!!

Na een goede maar korte nachtrust en verkwikkend ontbijt op de rooftop van het Backpackers Hotel van Moshi, vertrokken we om halfacht voor een stevige klim.

Er moesten vandaag niet minder dan 1800 hoogtemeters en 68 km’s overwonnen worden. Na een onophoudelijke klim van 15 km hielden we halt bij een plaatselijke landbouwer/teler die passievruchten kweekte. Mede door de hulp van Rikolto verbeterde hij het groeiproces, waardoor hij zijn oogst kon optimaliseren en ook kon uitvoeren naar de buurlanden. Dit op een terrein van een halve hectare op een steile bergwand op een hoogte van 1.700m!

Daarna werd de klim hervat en hielden we om twaalf uur halt, voor de middag lunch, met de gebruikelijke boterhammen met mayonaise, mango en ansjovis. Na het hard labeur, de beloning met een flinke afdaling, waarbij we passeerden voorbij enkele lokale marktjes, waar het vlees mooi buiten tentoongesteld waren, de bussen en moto’s voorbij raasden en de vrouwen hun inkopen deden. Na de zonneslag en de hongerklop van de voorbije dagen werd onze bende ook vandaag niet gespaard van pech. Het darmbacteriemonster sloeg toe, waarbij er enkele malen een pitstop moest gemaakt worden. Juist voor aankomst lag er nog een mooie single track met prachtige vergezicht op ons te wachten waar de technische rijders onder ons zich eens goed konden uitleven, prachtig!

De slaapplaats voor deze avond lag bij Lake Chala met een ADEMBENEMEND zicht over het meer en de Kilimanjaro op de achtergrond.

Gisteren was het rustdag, dus geen verslag, sorry online folks.

Het verslag van vandaag is geschreven door een Chinese vrijwilliger, weigeren is geen optie want dan fiets je de ganse dag op dezelfde versnelling en dat is hier niet zo’n aanrader.

Vandaag, donderdag, staat er terug een pittige klim rit op het programma. We hoopten op een spectaculaire zonsopgang boven lake Chala maar jammer genoeg ontbeten we onder een bewolkte hemel. Gelukkig was de groepssfeer beter dan het humeur van de weergoden. Vermoedelijk heeft de quiz die we gisteravond speelden daar iets mee te maken. By the way, laat niemand er nog aan twijfelen dat top-advocatuur, topsport en top-entertainment een perfect mogelijke combinatie is. Thanks aan de quizmaster die dit vandaag ten volle bewezen heeft. De quiz was trouwens echt top met enkele super gedisciplineerde teams, geen discussies, geen verbaal geweld, een voorbeeld voor alle caféploegen uit onze regionen. Enkel Sander en Ruben konden hun emoties soms moeilijk de baas. Ach Ruben, van die S-Works moet je echt niet wakker liggen.

Zoals altijd stonden we stipt op tijd klaar om te vertrekken. Toch bijna iedereen. Niet alle advocaten kunnen perfect zijn maar je fiets kwijtspelen is er natuurlijk helemaal over.

De auteur van deze tekst was er niet helemaal gerust in, de gehoopte frisheid van de benen was duidelijk zoek. Natuurlijk allemaal de schuld van die bavianen. Gisteren, na mijn hete douche, ging ik nog een siësta nemen op mijn echte bed in mijn echte luxe tent. Ja inderdaad, guilty, ik ben een van die verwende boys die met wat extra centen een upgrade gekocht heeft. Dit even terzijde want toen ik net ging wegdoezelen zag ik plots een grote krulstaart passeren op mijn balkon. Mijn nieuwsgierigheid was sterker dan de vermoeidheid dus ging ik toch even kijken. Dan bleek dat het advies “laat niets buiten liggen”, dat mijn room mate en ikzelf royaal in de wind geslagen hadden, toch iets van waarde had. De bavianen hadden duidelijk een leuke tijd op ons balkon. Het was letterlijk en figuurlijk een fascinerend dierlijk tafereel waarvan ik de details enkel mondeling kan lossen. Na dit soft pornografische tafereel is er natuurlijk niets meer van slapen gekomen. Als Ruben morgen roept “druppelen” zal ik toch even moeten glimlachen.

De eerste kilometers zijn een rustig opwarming op een mooie single track. Hopelijk is dit het begin van meer. We zien de lokale bevolking op weg naar de velden, uiteraard voornamelijk dames. Opvallend is dat zij helemaal niet uitgedost zijn voor een dag hard labeur. Couleur locale mag je hier vrij letterlijk nemen, de kledij is gevarieerd en kleurrijk. Ik zie een bundel gewassen de heuvel afdalen met daaronder een paar perfect gepoetste rode schoenen.

Na een tijdje wisselen we de single track voor een fun-ride door de bananen velden. Het kind in ons komt terug boven, schakelen en terugschakelen, op en neer, Jambo hier en Jambo daar. Mechanische pech kan niet uitblijven maar dat is het vermelden niet waard. Een gebroken derailleur weegt niet op tegen het plezier dat we beleven.

Sander beloofde ons voor vandaag ook de nodige hoogtemeters, dus de “leute” kan niet blijven duren. Na een stukje watermeloen knikt de weg plots omhoog. Ik ga beginnen zwijgen zegt Papa en hij klikt enkele tandjes terug. Vanaf nu is het terug ieder voor zich, je ritme zoeken en hopen dat de volgende bocht beter nieuws brengt. Niets daarvan. De hartslag gaat omhoog en de ketting kraakt. Het zuur in de benen brengt het brein in extase en vervormde flashbacks dansen voor de ogen. Ik zie bavianen rondhuppelen in koersbroeken met krijsende poetshulpen erachter. Ik zie twintig Griekse Goden zwemmen in een meer genaamd “deep lake no” met swimming als familienaam. Ik zie boerinnen die “ertens” volgen en boeren die “piekens” vetten.

Sander is al goed geïntegreerd in onze groep en zijn West Vlaams wordt met de dag beter. De eerste dag klonk hij als een Nederlander die Frans probeert te spreken maar nu begint hij toch al wat sappige woorden te produceren. Toch was het gisterenavond nog een brug te ver, om het hotelverhaal en de “piekens” hierboven vermeld te begrijpen is nog wat extra training nodig.

Over integratie gesproken, onze groep is echt een voorbeeld van mayonaise die perfect pakt. Menen en ruime omgeving gemixt met enkele Bruggelingen en 1 exoot voor de extra kruiding. Hier speelt geen leeftijd of kilowatt in de benen, wij zijn een groep die elkaar prikt waar mogelijk maar helpt indien nodig en vooral veel leute maakt. Natuurlijk breken we en cours de route ook alle snelheidsrecords van Rikolto. Haantjes heb ik in een vorig verslag gelezen. Laat mij niet lachen, vandaag zei een Canyon rijder letterlijk “ik zal die haantjes eens op hun plaats gaan zetten”. Het resultaat was een gebroken ketting en die was niet van iemand die geld in het laatje van Rikolto gebracht heeft… Met zo’n tijdverlies moet je wel even doorduwen natuurlijk.

Tijdens de rit vandaag passeren we veel schooltjes. Het enthousiasme van die kinderen is fantastisch, “hello, howarjoe” horen we om de haverklap. High five kennen ze ook, ze onderschatten enkel hun eigen kracht, mijn onderarm ziet nog rood. Wat iedereen zeker zal bijblijven zijn de geuren en kleuren, de hartelijkheid van de lokale bevolking en het vluchtige van onze luxe. Uiteraard zullen we voor het Kilimanjaro bier ook een plaatsje in ons geheugen reserveren. Want ondertussen zijn we voltallig aangekomen in onze slaapplaats voor deze avond en na een voor sommigen hete en anderen koude douche verzamelen we om onze obligate malariapil door te spoelen met wat goden drank en stoere verhalen uit te wisselen.

Tommorow is another day, maar dat zijn zorgen voor later.

Slaapwel.

Je had erbij moeten zijn…. Een dooddoener waarmee je met een pijnlijke stilte een conversatie eindigt, als je er niet in slaagt om aan je publiek over te brengen wat je te vertellen hebt. Ik vrees dat dit ook bij dit verslag mijn laatste zin zou kunnen worden, maar sta me toe jullie uit te leggen waar ik me momenteel bevind, en hoe ik hier uiteindelijk terecht gekomen ben. Ik hoop dat je eventjes het gevoel zult hebben dat je erbij was.

Ik zit op een schoolstoeltje, aan een lessenaartje dat ik voor de gelegenheid naast mijn tent heb gezet, een eindje van de drukte van de groep. De Kilimanjaro – een berg die wat mij betreft zo imposant is dat hij een eigen godsdienst verdient- staat achter me maar is bedekt door wolken. Voor me in het dal in de verte zie ik de uitgestrekte Keniaanse savanne, zover als je kunt kijken en geloof me, in dit geval lijkt het alsof je bijna de Eifeltoren kunt zien, zo uitgestrekt is het zicht. We bevinden ons in Larangwa Village. Eindpunt van wat op papier de makkelijke verbindingsrit zou moeten zijn (55 km, 1100 hoogtemeters) voordat we morgen de zwaarste rit zullen aanvallen. Morgen gaan we voor de dood of de gladiolen!!

Intussen is reeds lang duidelijk dat er in de Kilimanjaro Classic geen eenvoudige ritten zijn. Zelfs dit “ritje” doet een gemiddelde zondagstocht uit onze voorbereidingsweken in het niet verbleken. Ik gebruik tandwielen op mijn versnellingsapparaat die ik nog nooit gebruikt heb. Vooral de kleinste (bergop) en de grootste (bergaf) zien af. Het is continu alles of niets, alles tot je benen ontploffen, en niets voor luttele seconden ontspanning voordat de volgende klim zich weer aandient.

Na een ontbijt van tot frisbees gecremeerde pannenkoeken met confituur – alles smaakt als je honger hebt- vertrokken we vanmorgen vanuit Tarakea, een beetje een sjofel grensstadje, met daarbij horende kleine criminaliteit, louche bars en cafeetjes. Het feit dat het heel de nacht en ochtend had geregend maakte de plaats er niet vrolijker op. Enfin de delegatie uit Mjinde (mezelf incluis) voelde zich helemaal thuis. De dag begon met een stevige klim van vijfhonderd hoogtemeters, doorheen het bos van Rongai . Het woord bos mag je met een korrel zout nemen want, waar twee jaar geleden nog bomen stond, zie je nu behalve een naambord, dat nogal potsierlijk het “woud” aankondigt hoofdzakelijk jonge aanplant van bananenbomen, en versgerooide percelen met nog smeulende boomstronken. De bomen die je nog ziet, zijn in nette rijen aangeplant, hopelijk om iets duurzamer aan houtproductie te gaan doen. Overal waar je komt voel je de druk van de mens op zijn omgeving.

Zittend aan mijn lessenaar besef ik dat dit waarschijnlijk de eerste keer is dat ik op deze reis heb uitgekeken over een onbewoonde omgeving, want letterlijk overal waar je komt rennen plots kinderen uit de berm, die enthousiast “hawajoe” roepen (how are you?). Als er al geen mensen zijn, dan hoor je overal de belletjes rond de nekken van het vee, of zie je dat het terrein waar je doorfietst vrij intensief gebruikt wordt voor landbouw. ‘t Is druk in Afrika, en de honderden enthousiaste “hawajoes” die we en cours de route tegenkomen doen vermoeden dat het hoogtepunt nog niet bereikt is. Terug naar de rit… tegen het einde van de openingsklim -die overigens volledig op asfalt werd afgelegd- opende de hemel plots en was daar als uit het niets de machtige Kilimanjaro. Kippenvel!! De regen –die op de top voor extra sneeuw had gezorgd- maakte de aanblik postkaartwaardig. Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn… Hier zijn we voor gekomen.

Na een opening op verharde ondergrond, doken we eindelijk het bos in, waarin we flirtend met de grens van Kenia afwisselend naaldwouden (je waant je in Europa) en eindeloze vergezichten over de savanne van Kenia (je waant je in “Out of Africa”, maar dan met een mooi einde) geserveerd kregen. De klims waren nog steeds pittig, maar de omgeving maakte veel goed! Naar goede gewoonte sneuvelde vandaag alweer een snelheidsrecord, waardoor Sander noodgedwongen reeds om 11 u de lunch aankondigde om het trappende geweld aan de ketting te leggen. Terwijl een boer zijn akker met een span van vier vetgebochelde koeien aan het ploegen was, verorberden wij alweer de vreemdste combinaties van beleg op onze boterhammen. Wisten jullie dat het sap uit een sardienenblik, eigenlijk een felgegeerde vorm van broodbeleg is voor een hongerige kilibiker? Zeker als je het kunt druppelen over je geprakte avocado op een bedje van mayonnaise, en rijkelijk met zout bestrooit, groeit het uit tot een delicatesse, waar menig sterrenchef een puntje aan kan zuigen. Allez, denk ik toch… je had er waarschijnlijk bij moeten zijn.

De “namiddag” (hoe laat begint die officieel) en eigenlijk de afgelopen twee dagen stonden voor sommigen onder ons (de rotariërs van Menen) in het teken van het live inbellen in de rotary-vergadering die in feestzaal ter biest te Lauwe (my home town!!) via skype. Dat was buiten de Afrikaanse wifi gereken, die besloot het qua bandbreedte vandaag op het gemakske te doen (POLE POLE!!). De luttele 19 km die nog moesten worden afgelegd werden onderbroken om zeker op tijd in te kunnen bellen maar driewerf helaas, alle pogingen mislukten, en de kans is groot dat we al proberend half oost- Afrika zonder internet hebben gezet. Waarde heren sponsoren uit menen, verslag volgt! Wij proberen intussen jullie collegae te troosten.

Om een uur of half drie kwamen we uiteindelijk aan op onze rustplaats, alwaar uw nederige reporter nog steeds aan zijn lessenaartje zit om u mee te nemen in het moment waarin we ons momenteel bevinden : Een schooltje met 700 leerlingen en acht leraren (jawel, klassen van 100 leerlingen!), waar wij na aankomst verwelkomd werden met een biertje aan een rij schoolbanken in de tuin. Een grote wasketel met warm water stond op een houtvuur op ons te wachten zodat we ons konden wassen met een emmer in de open lucht (van gene is na een week nog weinig sprake). Vanavond koken de directeur en zijn vrouw voor ons een ongetwijfeld heerlijk maal, en kruipen we alweer om 21 uur in bed –de tentjes hebben we reeds opgezet- om morgen de berg KAPOT te rijden.

Terwijl ik dit schreef – klein uurtje- is de Kilimanjaro achter me weer zichtbaar geworden, valt het avondlicht over de Keniaanse vlakten voor me, en zit een klein jongetje van een jaar of drie al een kwartier mijn benen te kietelen met een grasspriet, om mijn aandacht te krijgen, nadat een half uur op een pannetje trommelen niet bleek te werken. De kippen hebben mijn koffer ontdekt, dus ik moet even ingrijpen. Afrika, ik word er bijna emotioneel van. En jullie? Ach, … je had er waarschijnlijk bij moeten zijn. Ik haal nog een Biertje.

Remco

PS : noot voor thuis : na een kleine interne poll, blijkt dat een entrecote, saignant gebakken, handgesneden frietjes en een versgeklopt bearnaise’tje de voorkeur wegdraagt voor ons welkomstmaal thuis, Misschien tijd voor een promotie in de Select?

Zondagmorgen 30 september

Bij het schrijven van dit verslag ligt de aankomst van de laatste rit in de Kilimanjaro Classic 2018 al ruim 12 uur achter de rug. Over het waarom het verslag bij uitzondering iets langer op zich liet wachten kunnen we vrij kort zijn. Er was vooraleerst de zeer hartelijke én heerlijke ontvangst op de prachtige Simba Farm: een gigantisch landbouwbedrijf dat ook dienstdoet als guest house voor toeristen. Ten tweede noopten het relatief late avonduur (ondanks het verbreken van alweer een snelheidsrecord kwamen we pas na 17h aan op locatie), de spijs, de drank en de zangstonden onder leiding van DJ NiVe(A) ons onze prioriteiten te herzien en het dagelijkse verslag op te schuiven naar een later uur. En we waren er niet rouwig om, want de laatste avond met de Kilibikers was er één om u tegen te zeggen.

Net als de laatste rit van de Kilimanjaro Classic trouwens. De etappe bracht ons van Laragwa naar Simba Farm op 1700 meter. Voor zij die de cijfertjes bijhouden: er wachtten ons 88 kilometer en 1100 hoogtemeters. Een zware etappe dus. Daarom zaten we ook al om 7h30 in het zadel. Na een lange aanloop, geflankeerd door het zicht op de Keniaanse savanne aan onze rechterzijde en een door de wolken gesluierde Kilimanjaro aan de andere zijde. In gestrekte draf en over glooiende wegen ging het verder richting Enduimet Wildlife Management Area. Een gebied van ruim 750 km² dat in 2007 geopend werd.

Een natuurreservaat waarvoor de parcoursbouwers bij Rikolto graag een omweg voorzagen. En of we de plaatselijke fauna en flora leerden kennen: giraffen, zebra’s, impala’s, gazelles en andere inheemse soorten kruisten ons pad terwijl wij ondertussen over een bedje van doornen fietsten. Wie een beetje van fietsen kent, weet dat die zaken niet echt samengaan. Slag om slinger moesten we stoppen om lekke banden en andere mechanische euvels te verhelpen, maar het plaatselijke wildlife deed zijn zeer hard zijn best om ook die pijn te verzachten met sporadische optredens.

Rond 13h mochten we het reservaat achter ons laten. Na de zoals steeds piekfijne en gevarieerde lunch van brood, confituur, avocado, tonijn en mayo volgde een uitdagend stuk onverhard. Recht tegen de plaatselijke mistralwind in. Achter de brede ruggen van onze ex-coureurs werden waaiertjes gevormd om in groep toch op een aanvaardbaar tempo vooruit te komen. Zoals steeds met veel enthousiaste toeschouwers langs de weg, die nog altijd niet begrijpen waarom die zotte mzungu’s (blanken) naar Afrika komen om onder een loden zon stof te vreten.

Meter per meter sleepten we ons verder richting het einde. Met het groeiende besef dat het niet enkel om het einde van een rit draaide, maar evenzeer om het einde van een harde, maar o zo waardevolle week. En bij uitbreiding ook het einde van een project waarbij we als groep zowel op maatschappelijk als persoonlijk vlak een verschil mochten maken.

Het mag dan ook niet verbazen dat de aankomst op de Simba Farm een moment was dat bij vele Kilibikers in het geheugen gegrift zal staan: een onvergetelijke week van sportieve uitdagingen en ontberingen, maar evenzeer van onverwachte ontmoetingen en nieuwe inzichten, waarin we een stukje van de wereld mochten leren kennen dat mijlenver van de onze verwijderd is. Letterlijk maar vooral ook figuurlijk.