Kilimanjaro Classic 2018

413 kilometer en 6047 hoogtemeters zullen na deze Classic op de teller staan van Dirk Van der Donckt, Stijn Van Hofstraeten, Christophe Desmet, Piet Delodder, Steven Matthys, Joep Soete, Jan Vanhove, Benny Van Heule, Wannes Slosse en Bart De keyser. Haalt iedereen de eindmeet? Welke avonturen komen ze tegen? Hoeveel giraffen wachten hen op? Van 13 tot en met 22 september kan je hier de reisverslagen volgen van de Kilimanjaro Classic 2018.

Hallo thuisfront,

We zijn er geraakt, in Tanzania. De reisdag is vlot verlopen, maar was lang. Amsterdam-Kilimanjaro-Samé. Het eerste deel in stijl en met het nodige comfort in een Airbus van KLM, met gedienstig boordpersoneel, lekker eten en voldoende beenruimte, het tweede deel in een aftandse Toyota-bus zonder vering. Lang geleden dat we nog zo dooreen geschud werden. En laat de Tanzanianen nou net de gewoonte hebben om alle kilometer of zo verkeersdrempels te plaatsen. En ook tankstations. Ongelofelijk, nog nooit zo veel benzinepompen gezien op een rij. De dag was lang. Om 01u15 draaide het konvooi (bus, vrachtwagen met fietsen en bagage en de Landcruiser-ambulance) de compound van het Elephant Motel op. Na bijna vierentwintig uur reizen (waaronder een uur aanschuiven en discuteren in Kilimanjaro Airport) waren we bijna gaar. Een fris pintje ging er nog net in. We then hit the sack zoals de Amerikanen het zo mooi zeggen, voor een kort slaapje van 4 uur. Eerste taak des morgens: fietsen prepareren. Tweede taak: zorgen dat we genoeg energie hebben voor de tocht van 85 km. Op papier leek het een vrij gemakkelijke, vlakke rit, maar owee, wat zouden we opkijken.

Rit 1 We waren nog niet uitgeschud van de busrit naar het hotel en daar waren de beruchte Afrikaanse wasbordpistes al. Shake shake shake. Prachtig. Afrika, continent van mooie mensen, vergezichten, beesten, maar vooral van onthaasting. Pole Pole. Vandaag rijden we naar mama Frieda, ook mama Masai geheten. Lezer, ik kan haast niet verwoorden welk een gelukzalig gevoel ons overviel op de pistes tussen Samé en Neewa Ya Mungu, het huis van God. Dit is Afrika, niet dat van de salon-Safari, maar dat van mensen met een levensverwachting van 52 jaar en massa’s kleine kinderen. En koeien, geiten, ezels en veel prachtige vogels. En van het onverwachte ook, want onze oversteekplaats aan de Pangani-rivier lag niet op de afgesproken plek wegens een te hoog debiet. We hebben een uurtje moeten zoeken, door het moeras waden, en op een gsm-signaal wachten… Ook onze fixer/chef/chauffeur Kissoyi wist van niets. No problem, Afrika is improviseren. De veerboot (een uitgeholde boomstam) lag een kilometertje verder. Na de overzet (per drie, met fiets) volgde een veldpicnic met heerlijke avocado’s, mango’s, witbrood, confituur, mayonaise en pindakaas! En dan on the road again voor de laatste loodjes, onder de koperen ploert van de evenaar. Heet, heet, heet. Hydrateren was de boodschap. Alleen, hoeveel water kan een mens drinken? En hoeveel zonnecrème kan hij smeren? Alle goede zorgen ten spijt waren het gaargekookte bikers die de oprit van mama Frieda opdraaiden. Bier en frisdrank waren ons deel! En douches en wc’s (druppeldouches boven Franse wc’s). Clean en hartelijk, dat zeker. Bedankt mama Frieda! Bedankt Tanzania! Ach publiek, ik kan nog zo veel schrijven over deze wondere dag. Maar ik ga stoppen, want we moeten aan tafel, het is pikdonker en de muggen zijn er en ik moet nog deet smeren. O ja, mama Frieda heeft blijkbaar frieten voorzien voor ons! Tot morgen, slaapwel!

Steven en Piet

Vannacht was zalig. Na 2 nachten van veel te weinig uren hebben we deze keer schade kunnen inhalen. Enkelen sliepen binnen in het huis van Mama Masai, enkelen konden hun muskietennet buiten onder een afdakje installeren. Er was zelfs bij haar huis een security-agent om een oogje in het zeil te houden voor onze valiezen en mountainbikes. Alvorens wederom het zand, de zon en de keien te trotseren werden we nog verwend met een ontbijt van voornamelijk oliebollen, blijkbaar een klassieker hier. Tijdens dit ontbijt zette onze sterrenchef van de avond voordien, een jong meisje, een winkeltje op met zelfgemaakte sierraden om geld in te zamelen voor het financieren van haar eerste jaar hoger onderwijs. Ze had 2 en een half miljoen Shilling nodig, omgerekend een €1000. Uiteindelijk evenveel als bij ons, maar wanneer je weet dat we hier 25 cent betalen voor een grote cola plaats het alles toch wat in perspectief.

We begonnen aan onze laatste kilometers door de droge landen van de Masai. Het werd opnieuw een dag vol stof vreten en ploeteren in de zandstroken. Tijdens het uitpeuteren van de met weerhaken bedekte doornen uit mijn arm en nieuw Rikolto-truitje, viel mijn oog echter voor het eerst op de met sneeuw bedekte top van de Kilimanjaro. Een onbeschrijfelijk zicht, niet te vatten in een foto. Hierop beseffende dat we het zand binnenkort konden inwisselen voor hoogtemeters en stenen op haar flanken gaf ons nog een extra boost!

Deze avond zitten we in Moshi, een grote stad aan de voet van de Kili. De overgang van de steppe van de graaslanden naar Moshi ging niet geleidelijk, maar gebeurde werkelijk met het passeren van een slagboom. Zand en stof werden suikerriet en zelfs asfalt, de lege vlaktes met één herder en zijn geiten werd een bruisende Afrikaanse drukte en de meelopende “Jambo!”-schreeuwende kinderen werden opdringere verkopers. Het was de overgang van het Afrika van National Geographic naar een heel andere streek. Vanaf nu schijnt het groener en –hoera- wat frisser te worden.

Tijd om in ons bed te kruipen: morgen staan er 1700 hoogtemeters op keien op het programma. Sterven, afzien, smelten, nog een beetje sterven, maar vooral genieten.

Liefste thuisfront: wij amuseren ons te pletter, het eten is lekker, het weer is de mooi en de begeleider is een toffe pee. Tot binnenkort!

Zondag 16 september 2018

Op deze zondag staat de “Koninginnen”- etappe van onze reis op het programma. Door omstandigheden kon de klim die normaal gisteren op het programma stond, niet afgewerkt worden. We worden dus bij het buitenrijden in Mochi al onmiddellijk getrakteerd op een klim van 800 hoogtemeters over een 12-tal kilometer. De weersomstandigheden om te biken zijn vanochtend uitmuntend. Niet te warm en licht bewolkt. Na de eerste 2 dagen in de droge savanne van de Masai, is het nu een verademing om de bergen in te trekken. Wij rijden over dieprood gekleurde aarde en we komen al snel terecht in een prachtig regenwoud. Onderweg bezoeken we een door Rikolto gesteund landbouwproject en mogen we proeven van heerlijk zoete passievruchten. Na onze ondertussen klassieke gekende Tanzaniaanse lunch (boterhammen met mayo, komkommer en avocado’s) zetten we onze tocht verder en doemt plots de indrukwekkend top van de Kilimanjaro op. Een schittterend beeld bij een perfect klare hemel. We zijn aangenaam verrast dat er wel degelijk sneeuw te zien is helemaal van boven op de top.

Na een mooie golvende asfaltstrook zetten we uiteindelijk de afdaling in richting Lake Chala. Een indrukwekkende single track met technisch pittige stukjes, die ik nooit meer zal vergeten: puur genieten. Even ontstaat er wat oproering en ongerustheid in het peloton, want er wordt een valpartij gemeld van Kristof en Wannes. Wannes zou er mogelijks erg aan toe zijn…

Na zeker een half uur wachten blijkt alles gelukkig vals alarm en zie ik Wannes met een big smile naar beneden komen: lichte val zonder lichamelijk schade, enkel materiële problemen zoals de rem die gebroken is. Andrea, onze lokale Tanzaniaanse mechanieker en nota bene topcoureur, toont zich wederom van goudwaarde in het herstellen van de opgelopen schade.

Uiteindelijk komen we na 68 km en 1800 hoogtemeters aan op ons mooie logement in Lake Chala. De tenten worden opgeslaan, morgen wacht ons een ontspannende rustdag aan het meer.

Jan

Dinsdag 18 september 2018

Maandag rustdag, klinkt een beetje onwennig maar we genieten ervan, de leuke bar met uitzicht op het meer en in de verte Kenia maken het allemaal compleet. Na een leuk ontbijt met een Duits tintje beslissen we met de groep op wandelsafari te gaan. We wandelen naar een uitzichtpunt waar we zicht hebben op een oude krater, verderop komen we bij een waterval, zeer mooi om te zien, maar het is droog seizoen... We wandelen verder via de droge rivierbedding die hier en daar wel mooi uitgesleten is, wilde dieren spotten we niet, behalve de groep bavianen die zich schuilhouden rond het hotel. We dalen af naar de oever van het Lake Chala, waar we na een technische afdaling het balkon bereiken. Een aangename zwempartij kon natuurlijk niet ontbreken. Na het middagmaal beperken we ons tot rusten, fietsen poetsen, kledij wassen, Andrea had zijn werk met het herstellen en op punt zetten van onze fietsen en toch waren er ook enkele dapperen om een uurtje te gaan losrijden.

Na een goede nachtrust genieten we met enkelen van de zonsopgang boven het meer voordat we ontbijten. De dag start in mineur, Steven net 50 jaar geworden zit met een kwaaltje en kan deze dag niet fietsen, hopelijk komt het op tijd goed. We staan klaar om te vertrekken, toch altijd een beetje afwachten hoe de benen reageren na de rustdag. We beslissen om een verkennersgroepje voor te sturen, hierbij ook Joep, 60 jaar en 'den ancien' van de groep. Na enkele moeilijke dagen achteraan de groep hopen we dat hij met een beetje voorsprong het goede ritme weer te pakken krijgt.

De rit voorloopt met de groep goed vooruit, veelal bergop en al snel ligt Lake Chala diep in de verte. Wannes is blij met zijn nieuwe reservefiets, maar al snel blijkt waarom “melk” in de banden aanbevolen is. Na 17 km en al enkele pittige klimmetjes achter ons tussen de bananenplantages is er de traditionele cola stop, blijkbaar is deze gesloten. Ondertussen valt Piet zijn oog op de lokale schoenmaker, na wat uitleg in gebarentaal laat hij zijn defecte fietsschoen herstellen zodat we weer verder kunnen. Enkele kilometers verder komen we uiteindelijk bij een lokale bar waar we genieten van onze cola. Een local helpt ons met stoelen om het ons comfortabel te maken, maar hij heeft iets te veel van het lokale Raha Poa op, een lokaal gefermenteerd drankje van bananen sap die 10% alcohol bevat. Benny koopt snel een flesje om s ’avonds eens te degusteren. Iets verder komen we onze verkenners tegen en gaan we als één groep terug verder. Vlak voor de lunch staat er nog een steile klim op het menu, Stijn en Andrea meten zich nog eens met elkaar bergop. Na onze traditionele lunch van een broodje avocado met komkommer genoten we van de passievruchten die we gekregen hadden enkele dagen eerder. We zijn terug op weg en na een snel stuk die op en af ging op asfalt slaan we linksaf. Dit blijkt toch een pittig klimmetje te zijn, hierna is het iets meer ontspannend rijden richting het hotel in Tarakea.

Uiteindelijk was deze etappe met 55 km en 1500 hoogtemeters toch pittig, we stegen immers van 800 naar 1600 meter vandaag.

Benny

Woensdag 19 september 2018

Na de pittige rit van gisteren trokken we met zaklampen door de levendige duisternis van Tarakea richting een verborgen restaurant met enige chique die deed terugdenken aan de luxe van Lake Chala. Nadien lieten we collectief de bar van ons hotel en de bijbehorende match Barcelona – PSV aan ons voorbijgaan. Sommige van de uitgeputte lijven konden de slaap al vatten voor de klok van 9, de minder gelukkige lijven moesten wachten tot na het vieren van de eerste goal om hun verdiende nachtrust te krijgen. Aan het ontbijt viel er meteen goed nieuws te rapen. Persoonlijk duurde het niet lang vooraleer ik de pluim van gisteren niet gerookt te hebben op m’n helm stak. Maar belangrijker, gesterkt door een nieuw zadel voelde Steven zich opnieuw klaar voor een avontuur op de fiets. Samen met Joep en Bart namen ze een voorgift van een kwartiertje. Jammer genoeg was het niet allemaal rozengeur en maneschijn vanochtend. Geveld door reizigersdiarree kroop Christoph bij Kisoyi in de jeep. Over welke geuren daar dan wel bij hoorden, laten we in het midden.

De eerste twintig kilometer liepen gestaag bergop over prima asfalt. De ideale moment om wat Swahili bij te leren bij mijn rafiki Andrea. De standaard begroeting “Jambo” – “Jambo” begon stilaan afgezaagd te worden en was dringen toe aan vernieuwing. Mogelijke alternatieven zijn: “Mambo” – “Poa”, “Vipi” – “Safi”, “Kuema” – “Kuema”, “Skiamo – Mabara” en “Abari – Nzur”. Bart en Joep zijn er zelfs in geslaagd om een hele troep kinderen “Allez Joep” te laten te roepen in plaats van hun standaard “How are you?”.

Met mijn zonnebril op was Andrea een echte “Sharo bar” of “Gangsta”. Wanneer we onderweg even halt houden voor een stop (oftwel “Simama”) vertelt deze Tanzaniaanse eerste klasse atleet zelfs aan Kisoyi dat hij me zal missen als ik binnenkort terug naar België trek. Kisoyi vertaalde met plezier en ik werd me even pijnlijk bewust van mijn tijdelijke verblijf hier. Zoveel plezier dat we samen hebben beleefd met het uitvechten van onze onderlinge duels. Engels, Swahili of gebarentaal… We hoeven elkaar helemaal niet te begrijpen, zolang we de benen maar kunnen laten spreken, verstaan we elkaar perfect.

Nadien trokken we door wat leek op een Kempisch bos om beneden uit te komen bij een nederzetting van houten huizen met rondom vele vruchtbare akkers. Na “Koppenbergiaanse” helling, zoals Piet het zo sappig kan uitdrukken, stoppen we voor de lunch bij een Masai nederzetting. Al anderhalve dag zonder sigaret begon ik stilaan te lijden aan acuut cynisme. Vreselijk om dan meer dan een half uur te staan schilderen tussen zulke armoede. Mijn medefietsers probeerden enkele foto’s te nemen tot duidelijke ontzetting van de moederkloek met haar typische lange oorlellen. Ik begon me lichtjes ongemakkelijk te voelen en tot overmaat van ramp gaf Sander me de opdracht om vandaag het verslag te schrijven. Er was maar één oplossing: snel een manier zoeken om mijn cynisme te ontvluchten. De beste remedie blijft nog steeds goed doorfietsen. Die hartslag de hoogte in en blijven gaan tot de endorfines door je lijf laten gieren tot de wereld plots terug heel wat mooier is. Langs de brede rode aardeweg test ik mijn verse kennis Swahili tot ik Joep en Bart in de verte zie stilstaan: kettingbreuk. Joep heeft behalve de Keniaanse grens vele grenzen verlegd vandaag, grenzen waarvan hij niet wist dat hij ze nog kon overschrijden. Ademhaling, voeding, techniek bij het schakelen en het dalen… als ervaren endurance-racer bleek Bart de ideale leermeester. Ik trok ondertussen verder met een verwrongen schoenplaatje waardoor ik op een kilometer van de finish nog even lekker onderuitging in een scherpe linkse bocht. Kwestie van het thuisfront alsnog wat ongerust te kunnen maken.

Hoewel, vannacht slapen we in een school, zonder elektriciteit, laat staan wifi. We laten het thuisfront nog wat in het ongewisse, douchen met een emmertje, likken onze wonden en zetten hier gezellig onze tenten op. Piet naar het schijnt voor het eerst in zijn leven. Wat ben ik blij dat ik dit mocht meemaken. Ik trek een bananenbiertje open en begin te schrijven. Ondertussen zijn de wolken rond de Kilimanjaro opgeklaard, heeft Piet de leiding in de keuken overgenomen, en beginnen we allen met een bang hartje aan ons avondeten. Smakelijk! Of beter: Furahi!

Stijn

Donderdag 20 september 2018

Of ik nu ook even een verslagje wou schrijven over onze laatste rit, voor het thuisfront, was de vraag van deze zalige groep in al zijn diversiteit, die over het bestaan wist van mijn debuutboek “Wachter of werker?”.
Zoals uit de verslagen van de afgelopen dagen wel zal gebleken zijn, is ondergetekende niet alleen ouderdomsdeken van deze groep vol van energie, maar heb ik nog alles te leren op het gebied van mountainbiken, de daar bijhorende voeding, parcourslezen, ademhalingstechnieken, controle van je hartslag enz… Ik heb de afgelopen, toch wel intense, dagen dan ook meer de focus gelegd op geven en overleven, dan echt voluit genieten en schrijven was zowat het laatste waar ik aan dacht. Tenzij gisteren toen Bart Der locomotiv met al zijn technische en endurance ervaring “all over the world” zich ontpopte tot mijn personal coach en met het idee kwam om samen een kwartiertje vroeger voor de groep op weg te gaan. Hij zorgde er dan ook voor om mij al fluitend en genietend en zonder de dagelijkse rugklachten of spierpijnen tot Larangwa te brengen. Ik werd onderweg bijna een even grote spraakwaterval als mijn mentor-tutor. Ondanks al mijn levenservaringen werd het me weerom duidelijk hoe belangrijk ik het vind dat er mensen rondom je zijn die hun ervaring delen en ervoor zorgen dat je het maximum aan talent uit jezelf kan halen. Mensen die zelfs hun eigen belevenis even aan de kant schuiven om te geven, te delen, je te laten groeien en spijts al hun eigen talent niet op je neer kijken.

Maar goed, laat ons even terug naar Tanzania neerdalen. Bart en ik hadden het plan opgevat om ook de laatste dag weer wat vroeger op pad te gaan. Niet omdat de groep ons niet ligt maar zoals gezegd om te overleven en finaal de eindmeet te halen. Na een weer heel fijne avond met de groep, waarbij SOS Piet met in zijn kielzog een aantal andere kooktalenten, de volledige keuken van de “headmaster” overnam en voor een heerlijk avondmaal zorgde was het weer tijd voor wat nachtrust. De groep kaarters besloot in het donker en met wat zaklampen nog een kaartje te trekken en stilaan viel de voor ons vertrouwde Tanzaniaanse nacht met zijn specifieke geluiden. Zoals het geluid van iemand die zeven maal naar het toilet moet, of de honden die het leuk vinden om op je tent te springen, het alarm van de jeep dat even afgaat, of de buurman die een “beetje” snurkt…. Het plan verliep dan ook anders dan voorzien want ook Bart had prijs en werd geveld door de reizigersdiarree. Hij begon de dag na het leggen van méér dan één plat ei, dan ook met een lege batterij. Terwijl de rest van de groep nog bezig was met het opruimen van het tentenkamp breekt voor Bart en mij vroeger dan verwacht de laatste fietsdag met 87 zware kilometers aan en rijden wij onze eerste helling op. Ik kijk verrast achter mij wanneer ik plots Bart zijn inmiddels vertrouwde en deugddoende instructies niet meer hoor. De pickorde lijkt even omgekeerd en Bart forceert zich op een losliggende steen waardoor hij zijn buitenband scheurt. De voorbode van vele lekke banden die deze dag zullen volgen?

Op weg naar de ingang van het nationaal park worden we al ingehaald door de groep en lijkt alles goed te zullen gaan voor de groep maar Bart lijkt zichzelf vandaag tegen te komen. De rangers openen het park en een horde giraffen volgen ons in de eerste seconden van de vermoedelijk 30 kilometers lange afdaling maar ze vormen toch een soort van climax. De zoektocht naar ander schoon wild in een onbeschrijflijk mooi park gaat gestaag verder en af en toe wordt even halt gehouden voor een vermeende (roze) olifant. Uiteindelijk worden nog wel wat zebra’s en springbokken gespot maar wat vooral onze aandacht trekt zijn stekelige doornen die zorgen dat de ene na de andere lek rijdt. Historische getallen worden overschreden en er is sprake van de langste, zwaarste rit van alle Classics van Vredeseilanden waarbij ook nog eens het aantal lekke banden een record haalt. Ikzelf rij tweemaal lek en terwijl ik oog heb voor mijn mentor van de afgelopen dagen merk ik dat ook mijn batterij stilaan op geraakt.

Terwijl de groep, inclusief Bart, al uit mijn einder is verdwenen, probeer ik aan de materiaalpost met boterhammekes te geraken. De wind staat inmiddels al flink op de kop en de boterhammen smaken me niet. Wanneer ik terug voor de groep wil uitrijden met Bart om aan de laatste zware 40 km te beginnen wordt er al terug lek gereden. Een emotioneel moment, het besef niet met deze groep de eindmeet te halen, vind op dat ogenblik plaats en toch besluit ik moedig om in de jeep te stappen in de hoop er nog een meerwaarde te zijn voor de rest van deze spartaanse krijgers die heldhaftig, maar vermoedelijk totaal uitgeput de eindmeet zullen halen. Vanuit de jeep zie ik velen ploeteren, stampen, hijgen, puffen, hun kwaaltjes en pijntjes verbijten. Anderen plaatsen tussendoor nog af en toe een bommetje. Een schitterend eindtafereel met hier en daar een traan vind plaats op onze eindbestemming Simba Lodge terwijl ik meer en meer zit te genieten van het feit dat ik deel mocht uitmaken van deze groep mensen.

Bedankt Joep’s