Ecuador Classic 2019

Van 25 mei tot 2 juni vertrekken 21 bikers voor de allereerste keer richting Ecuador. Jij kan hier hun avonturen volgen. De Ecuacor Classsic 2019 wordt gefietst door: Marianne Saelen, Wubbien Kliphuis, Peter Claes, Jan Van Belleghem, Filip Bullens, Hein Vandeveire, Joris Malbrain, Bruno De Wilde, Katrien De Groote, Peter Vermeulen, Luk Verhelst, Herbert De Praetere, Ruben Vanheste, Dries Vandeweyer, Emmanuel Marrecau, Fernand De Wilde, Johan Moens, Petra Van Enis, Sander Goossens, Bert Wallyn en Filip Honoré.

“Cabin crew ready for departure”. 18 rikolto challengers klikten zich vast, klaar voor een nieuw en uniek avontuur. Elf uur en een paar films later landde de Boeing 777 in Quito netjes op tijd. De fietsen lieten “even” op zich wachten maar uiteindelijk rolden ze toch van de band. Op het terras van het hotel werden we verwelkomd door de voorhoede: Katrien, Bruno, Jo en Joris. Een lokaal avondmaal in een hippe tent sloot de lange dag met een mooie noot af.

De volgende ochtend werd iedereen om 9 uur verwacht voor de verkenning van de hoofdstad Quito, die op zondag gedeeltelijk autovrij is. Een rustig ritje dachten we; ideaal om aan de hoogte te wennen. De voormiddag was effectief rustig, en bracht ons naar gezellig café annex guesthouse waar we met een kopje heerlijke koffie een eerste introductie kregen van de projecten door Nataly en Gabriala, van de lokale Rikolto afdeling, en een koffieboer. Inmiddels bereikten ons de eerste resultaten van de verkiezingen in België, die uitvoerig van commentaar voorzien werden tijdens de lunch.

In de namiddag was er dan nog een extra ritje mogelijk naar het Parco Metropolitano, gelegen op een plateau boven de stad. Vermits de meesten toch nog wat verder wilden trainen in de ijle lucht op 2800m, lieten we ons op sleeptouw nemen door Frank, onze lokale fixer en gids,… en blijkbaar ook een nogal beslagen mountainbiker. Het was verre van een walk in the park: “prachtige” single tracks, bezaaid met wortels. Voor Jan was de rand van de afgrond niet ver genoeg en pas na een tuimelperte kwam hij tot stilstand in het struikgewas. Een menselijke ketting takelde hem en zijn fiets terug naar boven. Na een check-up van dokter Filip werd hij terug geschikt gevonden om de tocht verder te zetten. Met dank aan Santa Maria de Jesus, de patrones van de stad, wiens feestdag het was. Na een foto-shoot gingen de die-hards nog wat verder door op het ingeslagen pad. Anderen verkozen de kortste weg naar het hotel-terras.
De kop is er af! Morgen begint het echte werk…

Na een vroeg ochtendgloren met de bus naar Mitad del Mundo, het middelpunt van de Aarde, waar de wetenschap toonde dat in het Noorden het water met de klok mee draait en in het Zuiden tegen de klok in en op den Evenaar er helemaal geen draaien meer aan is… enthousiasme alom… toplocatie… topervaring… inclusief een koppensneller… o wee uw hoofd… van een schedelomtrek van 50 cm naar 10 cm door een heel procedé… en de rest van uw dagen als hangertje aan een ketting of gespiest op een speer… een mens zou voor minder overeen komen met zijn buren . En mannen o wee uw edele delen wanneer je beslist om tijdens een duik in de wateren van de amazone toe te geven aan de hoge nood… there’s the penis fish aangetrokken door amoniak … Ecuadoriaanse folklore alom in een prachtige setting met een even PRACHTIGE gids. Thanks to Rikolto… this was truly a great experience.

En dan… de fiets op… even een klein Wallyntje als opwarming… 200 hm over 2,3 km… 10 pari’s… kwestie van de spieren even wat op te warmen om erna gezwind de berg af te vliegen… in een prachtig decor… een droomsetting… de binnenzijde van de krater… prachtige bebossing… paarden… a road with a view…

Om stillekes aan op het punt te komen om terug bergop te rijden… kwestie van uiteindelijk op dezelfde hoogte te eindigen waar we zijn vertrokken… 3000m hoogte….Nono… what goes down must go up…

Maar daarvoor moet er toch eerst wat zweet worden versleten… de benen wat pompen… en de longen de nodige zuurstof aanrijken in deze toch wat ijlere omgeving... ’t was pittig… in toto kleine 1600 hm… enkele ware herculessen hebben hier en daar een “beentje” bijgestoken… RESPECT… lot’s of thanks to Bert, Sander, Herbert & Luk… maar at the end is de voldoening de mooiste reward… getuige ook de sfeer aan tafel… met een heerlijk Pilsener pintje of pintjes… wordt er lustig bijgepraat over de rit… het decor… Ecuador… we love it… en nu up to diner… it smells delicious…

Rikolto classics, dat is altijd een beetje avontuur, dus moet er ook een nachtje kamperen bij. In Nono slapen we in een waar tentenkamp. Velen vragen zich af hoe ze hier de nacht zullen doorbrengen en de koude trotseren. Al bij al valt dit mee ondanks de luidruchtige medeslapers.We genieten van een lekker avondmaal en schuiven nog even aan bij het kampvuur bij de tenten. Maar duiken al snel in de slaapzak.

Vandaag staat er een nóg pittiger tocht op het menu. Maar Bert en Sander hebben gelukkig een aangepast parcours gemaakt voor het “goodlooking team”! We beginnen met een prachtige afdaling. We proberen de diepte en de weidsheid te vangen op foto, maar helemaal lukt dat toch niet. Daarna uiteraard terug omhoog. What goes down must go up, hadden we het al gezegd? Het goodlooking team moet ook efkes van de fiets. Ook dit is Ecuador: tijdens de wegenwerken heeft men geen medelijden met de fietsers: hup de kant op en ga maar te voet verder.

Als beloning krijgen alle dappere fietsers een lekkere lunch. We zijn het restaurant nog maar binnengestapt en SPLASH, het begint te stortregenen. “De natuur is met ons”, zegt onze grote leider Bert, en dat kunnen we maar beamen. Als de grote plensbui over is, komen we weer naar buiten en kunnen we de namiddag vullen met alweer een fantastisch mooie route. Dwars door de plassen, dat wel, we zijn allemaal zo smerig als iets, maar wie maalt daar nu om?

We komen mooi op tijd aan in Pacto, en we worden – alweer- super hartelijk ontvangen. Is het de positieve vibe van de groep of is het hier gewoon zo, maar we zijn hier nog geen enkele onvriendelijke Ecuadoriaan tegengekomen. De fiestcarwash is perfect georganiseerd en hierna is het onze beurt. Na het gebruikelijke avondpintje, luisteren we naar een korte uiteenzetting van een lokale “koffieboer”, die meer is dan zomaar koffieboer dankzij Rikolto. Door te diversifiëren en door het oprichten van coöperatieven, wordt gewerkt aan de toekomst van (ook jonge) boeren. Rikolto is hierbij hun coach en trainer. We sluiten deze geslaagde dag af met een heerlijk avondmaal.

Dag 3 (of is het nu al dag 4, de dagen beginnen door elkaar te vloeien) Gisteren hebben we de dag nog emotioneel geëindigd: een triest momentje wanneer Fernand ons net voor het eten heeft verlaten; een fantastische reisgenoot die jammer genoeg vroeger moest vertrekken. Maar ook een leuk moment wanneer de lokale dansgroep op vraag van de boerencoöperatie ons nog een optreden bracht in een zaaltje in de buurt. Nog een fijne afsluiting van de avond. (Voor het zaaltje hebben we en passant de toekomstige Matthieu Van Der Poel voor binnen 20 jaar onder contract kunnen leggen: een wonderkind op de fiets.)

De volgende ochtend wakker geworden met het gekraai van de hanen; niet verwonderlijk want de hanen kraaien gewoon de hele nacht door: waarschijnlijk een beetje last van de magnetische stralingen rond de evenaar. Na weer eens een heerlijk ontbijt met eitjes, fruitsap en een pasta van bananen, vertrekt de groep die niet tot de grote kern van de ‘good looking’ behoort, voor een vroeg extra toerke, om van de natuur te genieten. Want we hebben het misschien nog niet gezegd, maar het is hier ZOOOOO FANTASTISCH MOOI. Naarmate we omhoog klimmen verandert de natuur. Het weer is zeer open en de uitzichten zijn adembenemend. En gaat het traag omhoog of snel naar beneden, altijd weer is er tijd om te genieten van het uitzicht. Het overvalt de groep zo hard dat we beslissen om de fietstocht te stoppen en al wandelend verder te gaan (of was het toch omdat de helling net iets te uitdagend was).

Op weg naar beneden houden we halt bij een aantal wilde koffiestruiken, waar Bert ons nog eens uitlegt hoe de koffieboon van de struik tot in onze kop koffie terecht komt. In onze haast om beneden te geraken zijn we net daarvoor voorbij onze vrienden van de coöperatieve gezoefd, die ons stonden op te wachten met drank en versnaperingen. Gelukkig werden ze nog last minute gespot en kunnen we op onze stappen terugkeren.

Tegen het middageten sluiten we aan bij de rest van de groep, die na het ontbijt wat meer tijd genomen had om aan een stevige klim te starten. En ook al is het voor de een soms wat lastiger dan voor de ander, voor iedereen is er de voldoening om boven te komen en te genieten van de omgeving. Want hadden we het niet al gezegd: het is hier ZOOOOO FANTASTISCH MOOI. De goodlookings hebben intussen na de eerste stevige klim de beentjes nog eens op een andere manier kunnen stretchen: bij aankomst aan de lunchplek is de lokale lagere school bezig aan de turnles. Zo’n bende rare fietsers, dat trekt de aandacht, en aangezien de kinderen toch niet meer opletten, mogen de fietsers meedoen met de les. Hilariteit alom. De groep vertrekt verder, maar net iets te vlug voor Carlos, onze welkome hulp bij alle mechanische pech. In zijn haast mist hij een afslag en zijn we hem een tijdje kwijt. De jeep kan hem uiteindelijk terugvinden, maar hij heeft wel wat extra hoogtemeters in de benen.

De laatste kilometers klimmen we gestaag naar boven langs een prachtige rivier om aan te komen in Maquipucuna, een verborgen stukje paradijs midden in de natuur.

Had ik het al gezegd: het is hier ZOOOOO FANTASTISCH MOOI.

Onze helden stonden deze morgen klaar in de blokken voor de langste onderneming tot nu toe. De ‘goodlooking group’ kreeg 64 km voorgeschoteld met een dikke 1500 hoogtemeters. De wannabees deden er nog een schepje bij en gingen voor de 85 km en 2250 hoogtemeters.

Opnieuw verbaasde Ecuador ons met zijn ongelooflijke biodiversiteit, zijn lieve en vriendelijke mensen, het lekkere eten. Elke dag fietsen we hier over prachtige paden in een ongelooflijke natuur. We kunnen het iedereen alleen maar ongelooflijk aanraden.

Zoals bij elke queeste dienden onze helden tot het gaatje te gaan. Buitenbanden scheurden, de leider sukkelde met zijn vork, opnieuw werden plugs in de banden gestoken… er waren draken. Beide groepen werden volledig uitgeregend. Maar rond 4 uur bolde iedereen in absolute harmonie binnen bij de aguas termales van Nangulvi. Het kon niet beter gepland zijn.

Bikewash in de rivier… eerste carboloading met een goeie pilsener…. Good times verdad.

We sloten de dag af met een bezoek aan de lokale coöperatieve. Met de steun van Rikolto organiseren de lokale mensen zich bij het produceren van koffie en tal van andere producten. Zo hopen ze meer inspraak te krijgen in prijs en kwaliteit van hun producten. Het is bijzonder om de passie van deze mensen te zien, en het is hartverwarmend om te voelen hoe we hier worden ontvangen en hoe dankbaar deze mensen zijn met de steun die ze van ons (en dus jullie sponsoring) krijgen.

Kortom…. Wat een prachtig land, wat een prachtige mensen. ¡Que viva Ecuador!

Nog 3 dagen fietsen en dan stopt voor ons het avontuur. Met de steun van Rikolto ziet de toekomst van deze mensen er goed uit. Maar het is vooral de kracht van dit prachtig volk die bewonderenswaardig is.

teamworkmakesthedreamwork

We beginnen de dag op zijn Latijns-Amerikaans, of is het op zijn West-Vlaams? Gepland om half zeven maar het wordt zevenenhalf.

Met een beetje vertraging dus de bus op, een dikke 3 uren rijden om opnieuw de hoogte op te zoeken. De laatste dagen fietsten we op +/- 1500 m, vandaag gaan we richting 3000. Op de bus wordt wat slaapschuld ingehaald, en zo zijn we klaar voor dit “makkie”, want “het zwaarste hebben we achter de rug”.

Na een paar hellingen ploeteren in de modder komt de quote van de week: “het zwaarste is achter de rug”. We geloven Bert niet meer, maar nadat we de lokale Patersberg afgefietst hebben, zullen we hem toch moeten geloven. Het fietsen gaat terug wat moeilijker op deze hoogte, maar de rit is goed te doen. Het landschap is totaal anders dan wat we de voorbije dagen gezien hebben, we zitten hier hoog in de Andes. We fietsen door bergdorpjes en hebben veel bekijks. Na een uurtje fietsen lunchen we in het weidse landschap aan een Indiaans monument (een grafheuvel) annex museum waar we een snelle rondleiding krijgen door een authentieke Indiaanse indigo.

In de namiddag willen we een boerderij bezoeken die gesteund wordt door Rikolto. De boer ontvangt ons super vriendelijk: “je hebt een leger goede helpers meegebracht, maar ze hebben de verkeerde schoenen aan.” We hebben ook een beetje pech, want net dan begint het te regenen en krijgen we wat koud. Een misverstandje met de lokale Rikolto verantwoordelijke, Nathalie (ze staat te wachten aan een andere boerderij) doet ons snel verder rijden naar het hotel. Nat en koud, brrr, een goede warme douche doet deugd.

Voor het avondmaal krijgen we dan toch nog de beloofde presentatie van Nathalie. Met veel passie vertelt ze over de inspanningen van Rikolto om agro-forestry te promoten en op die manier de lokale boeren een betere toekomst te bieden met aandacht voor de 3 P’s (People, Planet, Profit). Als afsluiter verklapt Bert al het nieuwe idee voor de Rikolto-campagne volgend jaar. Wegens zwijgplicht kunnen we hier helaas niet verder op ingaan.

Breng die rozen naar Sandra

6uur s’ochtends, ochtendgloren. Ik tuur eventjes door mijn raam van ons hotelkamer en de vulkaan Kayambe knipoogt een zonnestraal naar mij. Draai je nog maar even om fluistert hij in al zijn glorie, je hebt nog een half uurtje. Zalig wakker worden.

7u stipt zitten we klaar voor een stevig Ecuadoriaans ontbijt ‘Majado’: een mengeling van banaan, groenten en kaas, met een eitje daar bovenop. 20 keer zoveel proteïnen volgens de hotelbaas en volgens Bert de lekkerste in Ecuador. We spelen die Ecuadoriaanse proteïnen gretig naar binnen zonder veel vragen te stellen, maar de kop koffie smaakt mij toch ook moet ik toegeven.

Wallynsiaans gedrild zoals we ondertussen zijn, klikken we om 8u stipt onze schoenen in onze pedalen en trekken we onze rossen op gang. Jo, de krachtpatser uit het Waasland moet jammer genoeg verstek geven. Die Ecuadoriaanse Proteïnen van de dag voordien bleken hem te machtig. Courage Jo, Dr. Filip loodst je er wel zachtmoedig doorheen.

De Eerste 5 km dalen we af op een te zotte roetbaan richting de rozen... Koning auto is hier toch nog echt King. Maar de groep heeft er duidelijk zin in en druppelt ons doorheen de ochtenddrukte van het eerste stadje Tabacundo en gezwind start iedereen de eerste klim. Algauw komen we tussen de serres waar er een enorme hoeveelheid rozen worden gekweekt in plastieken serres. Ecuador is het tweede grootste export land van rozen. Het water wordt uit de grond gepompt, de pesticiden in de serres geblazen om zoveel mogelijk kanjers van rozen de kweken. Wel 2 meter hoog. De russen (en wijzelf) zijn er zot op. Nathaly van Rikolto vertelde ons gisterenavond dat de arbeiders maar maximum 1 jaar in de serres mogen werken wegens een te hoog risico voor hun gezondheid. Hier wordt het me meteen duidelijk wat voor een gigantisch belang het werk van Rikolto hier is. Blij dat we ons financieel steentje kunnen bijdragen. We ploegen ons door de afval en de modder en stilaan overstijgen we de serres en neemt de prachtige natuur van Ecuador de bovenhand. Hier en daar probeert een beekje dapper de laatste resten van de schuimende pesticiden te verwerken. Tevergeefs vrees ik. Roses are big business. Dus ‘Let’s push things forward’ en breng vanaf nu duurzame bloemen naar Sandra, het is misschien nog niet te laat...

Love is in the air

Na een uurtje fietsen vinden we tussen de fel gekleurde rozenblaadjes op de weg wat we zoeken: de oude treinbedding die ons door magische landschappen zal loodsen. Na een pijlsnelle singletrack hoppen we een houten bruggetje over en klimmen we vol energie naar de eerste tussenstop. Kleine tussennoot: nu beginnen die Ecuadoriaanse proteïnen bij iedereen toch echt goed op te borrelen: Love is in die air en nog geen klein beetje. We lachen onze liefdesaroma weg en geven nog een schouderklop aan Jo die in de jeep zijn zelve probeert te vinden. Et c’est parti. We klimmen nog een stukje, ondertussen peanuts voor ons, en we smijten ons in cadans met de oude dwarsliggers naar beneden. Metershoge agavestruiken wijzen ons wijs de weg. Magistraal. Tijd voor een paar mooie groepsfoto’s als aandenken. Want zo momenten beleef je maar hoogstens een paar keer in je leven. Dat beseffen we allemaal. We zetten onze spoorwegrit verder en komen aan op onze lunchplaats. De avocado’s con mayo, de toastjes met stroop, pan con tomate etc. werken we doelbewust naar binnen. Frank, onze fixer, goochelt nog even met zijn mes een blik open. Hij heeft gelukkig nog al zijn vingers. We zwaaien nog even naar Katrien. Onze moedigste madame uit het Gentse springt ook in de jeep. Laten we het ook hier gewoon bij Ecuadoriaanse proteïnen houden. Every rose has his thorn Onder een stralende zon trappen we het tweede deel van onze tocht op gang. Het landschap wordt nu nog mooier, maar grilliger. Every rose has his thorn, want we moeten regelmatig afstappen om platte banden te vermijden. Maar wie kan het wat schelen. Wat is het hier zalig fietsen. Ik word stil van zo’n prachtige natuur en ik knik dankbaar en respectvol naar alle verzichten van dit prachtige land. De groep komt samen en iedereen is in de wolken. We inspecteren nog even onze banden. Moeder natuur is ons goed gezind: niemand heeft lek gereden.

Thank you for the roses

We zakken stilletjes af naar onze eindbestemming. Nu ja, stilletjes, de plaatselijke honden profileren zich toch af en toe iets te veel. Ik moet het toegeven, ik heb één keertje terug geblaft. WAF, en gij nu! De oude spoorweg houdt het op een bepaald moment voor bekeken en geeft de fakkel door aan de irrigatiekanaaltjes voor de plaatselijke akkers. Eén lange, heerlijk afdaling brengt ons op onze eindbestemming: El Quinche . We keuvelen gezellig na op het dorpsplein, klinken onze pintjes en delen onze straffe verhalen en de obligate pakjes chips. Bert en Sander wenken ons dat het tijd is en we begeven ons naar de bus om ons snel om te kleden en afscheid te nemen van onze fiets-Houdine Carlos. Cotopaxi here we come! Rozen verwelken en kleuren vergaan, maar deze dag pakken ze ons niet meer af.

Respect Rikolto, heerlijke dag! Yours Truly, Jack Cojak, aka El Santo.

• Terug genieten van de ruwe diamant Ecuador na vijftien jaar en de erlebnis van de cotopaxi (Dries)
• Een heel mooie beleving van de enorme diversiteit van dit land, van tropisch oerwoud tot nevelwouden tot besneeuwde vulkanen: natuur, cultuur, mensen, … (te?) Veel om op 1 dikke week allemaal te absorberen. (Bruno)
• Rikolto as it should be. Groetjes aan Nataly  (Cojak)
• Jezelf een paar keer tegenkomen uphill in een adembenemend decor omringd door fijne mensen (Jan)
• Een trip die je laat genieten van de echte waarden in het leven, je in contact brengt met fantastische mensen, je brengt naar je eigen essentie
• de evenaar waarmee we hebben geflirt in Ecuador was hiervoor exemplarisch(Jo)
• Echtheid en puurheid, back to the basics. De schoonheid van een land, cultuur, Rikolto en de mensen die er in geloven dat de toekomst in ons voedsel ligt. Samen op de fiets, snel of traag, hetzelfde doel … Save the FoodTure. (Marianne.)
• Fantastische natuur, pittige tochten maar iedere blik rondom geeft terug een boost van energie. Fantastische mensen ook, met het hart op de juiste plaats. (Petra)
• Een ongelooflijke ervaring , fantastisch om diep te gaan voor het goede doel samen met zo’n toffe bende , en dit in een schitterende natuur. (Emmanuel)
• Zoooo fantastisch mooi (Hein)
• Een grensverleggend avontuur dat ik dankzij de steun van iedereen tot een goed einde heb gebracht. Wat een fantastische bende! (Joris#goodlooking)
• #teamworkiswhatmakesthedreamwork #lookprogoslow #cyclingphilosophy #bikeporn #cyclingecuador #cotopaxi #herculesdecaridad (Luk)
• Alweer een intense ervaring , fijne manier om een land en toffe bende te leren kennen , Filip H
• Thuiskomen, nostalgie, nieuwe vrienden, fantastische landschappen, maar vooral veel warmte. Een week vol nostalgie in een nieuw jasje. Hopelijke mogen we dit nog beleven. Thx aan iedereen die in dit verhaal voorgekomen is. Herbert De Praetere
• Siempre lo mismo, pero mas grande que siempre…. I love Ecuador…. This was a week to remember… a great experience… thanks to Rikolto… Bert & Sander… thanks for the memories that will last for ever (Ruben)
• Samen als koppel en met de groep dit avontuur mogen beleven, voor altijd in ons hart…We hebben Ecuador mogen ontdekken met al onze zintuigen! Mensen helpen mensen! (W&P)
• Eén lang hoogtepunt, deze nieuwe rikolto classic: Je gaat hoog, je gaat diep, je hapt naar adem,… En alweer een zeer aangenaam gestoorde bende. Bedankt, bedankt, bedankt. (peterv)