Er zijn mensen bij wie engagement in hun DNA lijkt versmolten. Vrijwilliger Wannes Slosse is er zo eentje. Als klein ‘manneke’ ging Wannes met zijn ouders mee op campagne, in de jeugdbeweging bleef hij zich engageren en als student reed hij de Kilimanjaro Classic. Zijn studentenleven zit er bijna op, het professionele leven lonkt. Maar eerst nog die thesis afwerken.
Wannes Slosse: “Ik ben al even bezig met studeren. Eerst heb ik geschiedenis gestudeerd en nu zit ik in mijn laatste jaar economie. Er komt stilaan een einde in zicht. Ik had tijd nodig om uit te zoeken wat ik wil doen. Ik begin mijn draai te vinden. Had je me in mijn middelbaar gezegd: “je gaat economie doen”, ik had je zot verklaard. Maar evengoed als je gezegd had: “je gaat mountainbiken”.
Hoe is jouw Rikolto-verhaal begonnen?
Mijn ouders zijn al heel lang vrijwilligers voor Rikolto, vroeger Vredeseilanden. Van toen we klein ‘mannekes’ waren, hielpen we mee. Mijn ouders doen ieder jaar in januari mee aan de verkoopactie en op zondag organiseren ze de aperitief op de markt van Torhout. Na al die jaren was het tijd om opvolging te zoeken. Dus neem ik, samen met mijn zus, mijn neef en een bende maten, dat over. Mijn ouders doen nog de aperitief op de markt tijdens het campagneweekend en wij doen de rest.
Wat spreekt je aan in onze organisatie, vanwaar dat stevige engagement?
Tja, het is echt met de paplepel ingegeven. En we zijn allemaal geëngageerde mensen, de hele bende. We hebben een verleden in de jeugdbeweging en sommigen hebben in de jeugdraad gezeten. Rikolto is een aanleiding om elkaar te blijven zien. Dat is een logische uitloper van de jeugdbeweging.
Daarnaast ben ik meer en meer bezig met jullie thema. Voor mijn studie geschiedenis heb ik een thesis geschreven over de effecten die we vandaag zien van de koloniale instituties en landverdeling. Met mijn studie economie ben ik meer bezig met landbouw, met het economische gedeelte ervan. Toen ik net begon met economie kreeg ik soms te horen: economie? Dat zijn de ‘slechten’, dat gaat over centen. Maar alles is centen, alles is economie. Je kan ook geen programma voor de boeren opzetten zonder geld of zonder economie te kennen. Het is een enorm boeiende studie. Met mijn promotor bekijk ik wat de impact is van migranten uit Nigeria die in Italië toekomen. In plaats van te kijken naar migratie als een probleem, kan je dat ook zien als een opportuniteit. Zit daar kennis die we kunnen benutten? Kan hun arbeid efficiënter worden ingeschakeld. In Italië heb je spookdorpen, landbouwdorpen die leeggelopen zijn. Daar wonen nu landbouwers uit Nigeria die opnieuw iets in gang krijgen in die streek. Migranten willen en kunnen werken, ze hebben gestudeerd, ze hebben kennis. Maar ze kunnen hier niet aan de slag.
Tussen het afstuderen door ben je ook nog op de fiets gekropen en heb je voor de Kilimanjaro Classic geld ingezameld?
En eigenlijk was ik een heel onsportieve mens in het middelbaar. Het kotleven maakte het nog erger, er moest iets veranderen. Ik wou ook naar Congo. Mijn vader en mijn oom hebben ooit nog een broedmachine gemaakt voor de boeren daar. Ik wou daar naar gaan kijken. Maar ja, Congo, dat is moeilijk. Wat wel kon: een Classic. Ik heb een mountainbike gekocht en ben beginnen fietsen. Anderhalf jaar later heb ik de Kilimanjaro Classic gereden. Een onbeschrijflijke reis. Dat is iets wat je nooit zelf kan doen. Het is wel vrij stevig. Ik woon in West-Vlaanderen. Dan moet je al een uur in de auto zitten voor je een beetje heuvels tegenkomt. Je kan niet trainen voor de hoogtes die je in Tanzania tegenkomt. Je kan niet blijven die Kemmelberg oprijden. Maar het is gelukt.
Wat waren de memorabele momenten van jouw Classic?
Er was een hele toffe dynamiek. Je start met een hele groep die elkaar bij vertrek in de luchthaven niet kent en als je terugkomt ben je een hechte bende. Tijdens de reis maak je wel wat mee. Plots is er veel regen waardoor de rivier, die normaal vrij droog staat, verlegd is. De route op je GPS klopt niet meer. De overzetplaats is weg, de akkers zijn kapot. Die kapotte akkers worden de weg en de normale weg ligt helemaal ergens anders.
Je stopt ook een paar keer bij de programma’s van Rikolto zoals bij de groenteboeren in Moshi. De passievruchten op de flanken van de berg, dat is heel speciaal om zien. In niets te vergelijken met wat je in België ziet: een platte akker met een paar tractors op. Daar zijn het prachtige flanken, een huisje erbij, omringd door bananenplanten. Je fietst op de aarde wegjes langs die huizen. Dat is ongelooflijk mooi, iets wat geen enkel reisbureau kan aanbieden.
Naast het fietsen, moest je 3000 euro inzamelen. Hoe heb je dat aangepakt?
Het begint vaak met een mail naar je netwerk, dan haal je al een deel van het geld binnen. Maar dat is handig voor mensen die werken, die collega’s en een professioneel netwerk hebben. Maar ik ben student! Mijn netwerk is niet zo vermogend. Ik heb me niet gericht op het vragen van grote bedragen, wel op mijn brede netwerk als student en dat van mijn vrienden in de jeugdbeweging.
In plaats van een mail rond te sturen en bijvoorbeeld 50 euro aan iedereen te vragen heb ik een fietstocht gedaan van 100 km met mijn oom en schoonbroer. We hebben ons laten sponsoren per kilometer, zo kwam er al een stuk binnen. Ik ben er vroeg aan begonnen. Een jaar voor de reis was mijn eerste actie, daarna kwam nog een drink in de tuin met de hele familie, een kerstmarkt, een spaghettiavond. Dat fondsenwerven valt eigenlijk goed mee. We zijn nu al met een paar man die de Vietnam Classic gaan doen, en er is nog interesse. Als we allemaal samen plots 20 000 euro moet inzamelen in Torhout, dan gaan we moeten bekijken hoe we dat gaan aanpakken. Iedere week een spaghettiavond!
