Benin Classic 2019 - Benin Bike Stars

In zes dagen fietsen de Benin Bike Stars 375 kilometer en 2200 hoogtemeters van Glazoué naar Cotonou, van Noord naar Zuid, in Terre Rouge, op single tracks en (on)verharde wegen, ...

De Benin Bike Stars: Dominique Nolens, Candice Geselle, Evelyn Deceuninck, Julie Dejaeghere, Anne-Sofie Beckx, Inge De Keyzer, Charlotte Demol, Lieselot Deceuninck, Charlotte Wyseur, Isolde Sandra, Helga Deloof, Inge Matthijs, Liselot De Naeyer, Lotje Sobry, Fran Boscart, Tine Lalou, Marieke Vandaele, Trui Lalou, Isabelle Boscart, Charlotte Vangheluwe, Valerie Vanhoutte, Emmy Vandaele, Stephanie Breughe, Laurence Bourdeau.

Tussen 20 en 27 januari kan je hier de avonturen van de Benin Bike Stars volgen.

Eindelijk is het zover, na maandenlang trainen en aftellen vertrekken we vandaag richting Benin! We zijn allemaal samen vertrokken met de bus uit Kuurne om 5.20u en een uur later waren we al in Zaventem. In de vrieskou fietsen uitladen uit de remorque en er mee zeulen tot aan de check-in, het is eens iets anders dan uitslapen op een zondag. 50 graden verder … en we zijn in Benin. We zijn stipt om 7u aan het afspreekpunt en ontmoeten naast Dries, die ons al gekend was, onze twee andere begeleiders: Polle en Klaas. Ze zijn goedgekeurd. Het inchecken verliep heel goed, niemand had overgewicht, oef, want die valiezen maken was geen sinecure. De tijd nog wat verdrijven met een stevig ontbijt, de laatste telefoontjes naar het thuisfront om dan alle communicatieverkeer af te sluiten voor 8 dagen eenmaal we het vliegtuig opstappen. Cotonou, here we come! De vlucht is heel vlot verlopen, met lekker en voldoende eten en bij iedereen de film 'Girl' op het scherm. Na een tussenstop in Abidjan, waarbij we in het vliegtuig moesten blijven en drank verboden was om de tijd te verdrijven, zijn we geland in Cotonou om 20u30 lokale tijd. We werden verwelkomd door het lokale team; Blaise, Herman et Eugène, 3 sympathieke mannen in 3 verschillende formaten.

Het hotel was op 15 minuten rijden, maar waar we niet aan gedacht hadden, was dat onze bagage op zijn Afrikaans nog moest opgeladen worden. De fietsen gingen in een aparte vrachtwagen en vertrokken die avond nog naar Glazoué. De valiezen werden opgeladen op het dak van onze twee busjes en daarvoor was nog een arsenaal van lokale helpende handen beschikbaar. Om de tijd te verdrijven, werd ons lekker ananassap aangeboden, één van de nationale vruchten van Benin. De weg naar het hotel Bariba Playa was wat hobbelig, maar gelukkig kort. Bij het zien van onze kamers hielden we bijna een vreugdedans. Degelijke bedden, airco en een douche, dat was ver boven onze verwachtingen! Het avondmaal namen we in de eetzaal aan de overkant, met kip, rijst en ratatouille en ananas als dessert. En dan waren we klaar voor een goede, maar korte nachtrust.

Julie Dejaeghere

Afspraak om 5u30 aan de bussen in ons BBS-uniform, om te vertrekken naar Glazoue. We verdeelden ons over de twee bussen en één jeep, waar we de te korte nachtrust wat inhaalden. Het was dus stilletjes. Het ontbijt was voorzien onderweg, maar één van de busjes kon niet meer goed schakelen, dus zetten we ons aan de kant. Een joint was blijkbaar kapot. Toen bleek dat we na ruim een half uur nog niet konden vertrekken, hebben we de 11 plaatsen verdeeld over de andere voertuigen. We moeten niet vertellen dat de rest van de rit niet zo comfortabel was. Tegen 9u waren we toegekomen op onze ontbijtplaats, een waar paradijs! Onder de mangobomen kregen we een stevig ontbijt voorgeschoteld van brood en omelet. Om de verloren tijd in te halen, zetten we erna snel onze tocht verder naar Glazoue. Daar wachtten onze geliefde fietsdozen ons op onder de bomen. Met elkaars hulp staken we de fietsen in mekaar, wat vrij vlot liep en gelukkig ontbraken geen onderdelen. Eenmaal klaar, bezochten we het rijstproject dat we steunen met deze reis. We werden ondergedompeld in de wijde wereld van het rijsttelen. Heel interessant!

En dan, konden we onze fiets op, heerlijk!! Wat een vrijheid en zaligheid na al dat reizen. Ons middagmaal stond ons op te wachten na een korte rit van 5 km: een broodje mayonaise van Blaise met sardientjes en piment, wat een heerlijke combinatie. Dan stond er ons nog een rit van 42 km te wachten in verzengende hitte! Pfff, het was echt afzien!! Het parcours was echt niet gemakkelijk, maar oh zo mooi en gevarieerd!! Gelukkig hielden we om de 15 km een halte in de schaduw, want het was echt nodig om bij te tanken met water en snacks. Onderweg passeerden we enkele dorpen, waar alle kinderen ons lachend toewuifden. Wat is het mooi om die schattige gezichten te zien! De laatste 10 km was puur genieten in een ondergaande zon en op verharde weg. Nog even een korte stop, waarbij we kennis gemaakt hebben met voodoo, de lokale godsdienst en dan de laatste kilometer sprinten naar ons hotel L’Auberge de Savalou, een sympathiek adres. We waren zo geradbraakt, dat een sessie Pilates van onze personal trainer Charlotte meer dan welkom was, gevolgd door een frisse pint en Sprite.

De kamers waren iets minder luxueus als gisteren: met drie op een kamer, waarvan de derde op een matje moest slapen en de douche bestond uit een bidon bak water en een potje. Maar zo blij dat we ons konden verfrissen. Het avondmaal was deze keer een brochette, njam, en groentjes. Iedereen was uitgeteld en kroop vroeg onder de veren, met een paar uitzonderingen, de 'Benin Beer Stars'…. Op naar morgen, we zien er erg naar uit!

Julie Dejaeghere

Vandaag werd het vroeg dag aangezien we van de frisse ochtendtemperatuur zo lang mogelijk wilden profiteren. Om 7 uur fietsklaar en vol goeie moed begonnen we aan stevige programma. Na 2 minuten en een fikse klim volgde de eerste halte aan het paleis van koning Savalou, één van de vele Beninese koningen. Wat volgt zijn 30km adembenemende uitzichten via single tracks. We voelden ons alleen op de wereld zonder de jeeps in ons kielzog en geraakten tot in de kleinste dorpjes. Afrika ten top; joelende kindjes die ons aanstaarden en achterna liepen. ‘Yava’, ‘dobo dobo’, ‘bosoi (bonsoir)’, ‘bonzoer’ zijn de enige woordjes die ze kenden. Julie waagde een danspasje met de jubelende kindjes die het uitjoelden van plezier. Onze fietsen werden met zoveel plezier eens uitgetest door de inwoners, Marieke kreeg hem nipt terug. Tegen de middag hadden we opnieuw een heerlijke lunch met stokbrood, mayonaise, ansjovis, eitjes en de niet te vergeten overheerlijke banaantjes. Daarna volgde een siesta onder het goedkeurend oog van alle duizenden kindjes uit het dorp, Eden Hazard werd ook gespot door Laurence.

Na de middag volgde de (voorlopige) hel van Benin, ploeteren door zanderige wegen , ‘platte vlakte’ in verzengende hitte (42graden!), schaafwonden bij de vleet, maar o zo trots wanneer we 72km later bij Emmanuel aankwamen en onze welverdiende cola/sprite/pintjepintjepintje dronken. De poepende vleerhonden namen we er gaarne bij … Vanavond werd ons slaapmatje uitgerold in een lokaal schooltje en de frisse buitendouche (kommeke en grote ketel water) was onbetaalbaar. Zonet een overheerlijke spaghetti verorberd, complimenten werden overgemaakt aan de chef. De nacht lacht ons toe…

Emmy Vandaele

Ontwaken in een bed vol blijdschap Na deze nacht weer enkele puntjes die we van onze *bucket list *kunnen schrappen: collectieve douche in de brousse, wakker liggen in een hangmat onder de blote hemel, gewekt worden om 5u door een haan en het nog leuk vinden ook, … Een kip en een geit op de weg en een omelet op ons bord verder, kunnen we vertrekken richting Abomey. Eén peloton blanke vrouwen komt hier overeen met de ronde van Vlaanderen. Massaal veel scanderende supporters langs de weg. Het zorgt er alweer voor dat we het gevoel hebben dat het ‘wind mee’ is vandaag. Be nè, 't is niet lastig maar vooral formidastisch. Aankomst Chez Dominique, ahnee 't is Monique… een pintje, een wijntje, een pain avocado, een toiletje, een douche, kortom een beetje vanalles om ons te verwennen. Voor we ’t beseffen, l’heure de l’apéro... Een Béninoiseke kan er altijd in. De dorst en honger zijn groot maar de honger naar ons bed vol blijdschap des te groter. Mon dieu, mon dieu, wat was het weer een magische dag.

Lieselot Denaeyer

Chez Monique bleek het Walhala te zijn om er te logeren en dineren. Als kers op de taart had het ‘feestcomité’ een fantastische surprise in petto; een lokaal bandje entertainde ons met hun Beninse muziek en dans. Dit bracht ook onze mannen aan het dansen. Dries, Polle en Klaas hadden hun Afrikaanse moves gevonden. Na een verkwikkende nachtrust bleken al onze fietspakjes gewassen te zijn. Zo konden we fris en monter vertrekken op onze nieuwe fietrsroute van 65km. Het was een combinatie van tracks. We splitsten ons op om een nieuwe route uit te testen voor de volgende editie. Dit bracht ons langs een prachtig fenomenaal landschap vol citrusbomen. We vulden onze Camelbacks met vele sappige appelsientjes voor de andere fietsers die rechtstreeks naar een lokaal radiostation reden. Daar kwamen we life ‘on air’. Candice en Inge D. waren de reporters van dienst. 10 km verder stonden Blaise en z’n team klaar met de picknick: pain mayonaise met sardientjes, verse avocado. Nooit zal het zo goed smaken als hier. We moesten terug bekomen van de extreme hitte. Afkoeling kunnen we overdag enkel vinden door eventjes een pauze in te lassen tijdens de rit onder de weinige bomen. Na de middag reden we de laatste 15 km, daar konden de jeeps ons niet meer volgen aangezien we door de brousse reden van dorp naar schooltje naar nog kleiner dorpje. Telkens opnieuw een warme verwelkoming en verbazing van de lokale bevolking. Zo pasten ook Domique en Belle het druppeltjessysteem toe op de speelplaats van een schooltje. Binnen de minuut werden ze omsingeld door honderden kindjes die allen enthousiast meezongen met hen. Onvergetelijk en vooral dit doet de zware inspanning verzachten. Op het einde reden we Dogbo binnen, dit is een stadje dat een samenwerking heeft met Roeselare. De vertegenwoordiger van de burgemeester stond ons eventjes te woord, na de korte speech van Inge D, in naam van de stad Roeselare, haasten we ons naar onze verblijfplaats aangezien er een hevige stortbui op komst was. We komen eventjes tot rust met een fris pintje, enig geduld is altijd aangewezen op het Afrikaans tempo ;) Deze belevenis zou niet zo onvergetelijk zijn zonder de ongelooflijke sfeer door deze 24 vrouwen. We kijken uit naar meer…

Charlotte V. en Belle

Het traject loopt van Dogbo naar Possotome, een goeie 50 kilometer, als het niet meer was… Om te beginnen, de oogjes laten ontzwellen met de lekkere pannenkoekjes van gisterenavond, gemaakt door de “Sergio Herman” van Benin, Maurice genaamd. Op het programma staat eerst een bezoek aan de lokale materniteit, een ware belevenis…. En dan terug de fiets op voor een eerder rustige rit, toch hier en daar afgewisseld met een boeiende single track. Langs de weg door de vele lokale dorpjes, waar heel actief gedruppeld wordt, jaagt een een plaatselijke fetisj ons plots serieus wat schrik aan. We voelen dat we ons daar beter snel uit de voeten maken, op naar een gezellige bar, waar de frisdrank zeer welkom is en het plasje op houtskool dient te gebeuren. Nog een pittig stukje door de brousse, waar niemand zich nog aan verwacht had, maar dat eindigt in een “klein paradijs”… met de fiets onder de bougainvillea’s tot op het einde van het ponton in zee..!!!…Onvergetelijk…..!!!

Na de lunch van Blaise met z’n ondertussen alom bekende brood met sardienen, werd de vrije namiddag vooral opgevuld door te 'chilaxen' op de comfortabele kamers, met airco, veel ruimte en een bad…, spinnen en salamanders op het plafond inbegrepen. Blaise nam de geïnteresseerden nog mee naar de stadsbron, met water geboord op 600 meter diepte, van 60 graden warm. Dit is het water dat de hele week al in onze camelbacks en bidons gegoten wordt. Op de terugweg naar het dorp hebben we het geluk nog een lokale religieuze viering te mogen meemaken, met drie fetisj mannen en het getrommel dat iedereen in een trance leek te brengen. Maar foto’s nemen mag niet! Wie toch probeert, wordt door de fetisj zelf weggejaagd. Terug in het hotel stond een gezellige aperitief en lekkere maaltijd met groentjes voor ons klaar, op het sfeervolle ponton.

We kijken uit naar de koninginnenrit van morgen!

Laurence

Na een heerlijke nachtrust, de oogjes moeizaam open, het besef dringt door…hier is hij dan, onze laatste fietsdag. De ultieme Benin dag! We starten eraan en genieten nog meer dan anders van elke minuut die ons te wachten staat. Terug opstaan in de “nacht”, een ontbijtje op het ponton in “the middle of the lake”. Genietend van het ontluikend dag worden, vissersbootjes worden zichtbaar in de waas van de ochtend, een waar paradijs is het hier. Wat we misschien in ons dagelijks leven normaal vinden, is hier fenomenaal. Nog een laatste koffie en peperkoek, laatste keer de drinkbussen bijvullen, alles klaarmaken… en we starten aan onze 80 kilometer richting eindstreep… De eerste 20 kilometer single tracks, deels langs het meer, gaan vlotter dan ooit. Zouden onze spieren toch elke dag meer getraind geraken of hebben we er elke dag gewoon meer zin in? Weer hele mooie landschappen en een steeds groener wordende omgeving doet je beseffen dat de “zee” aan het naderen is. Iedereen is in 'form', gezellig praten over wat we al beleefd hebben op de fiets, over onze thuis, over wie we zijn…we leren elkaar elke dag beter kennen en ervaren dat dit echt wel een mega toffe groep is! Na een korte tussenstop de inzet van de volgende 30 kilometer. We rijden via single tracks of bredere rode aardewegen, verder door het voodoo gebied. Druppelen doen we nu per 2, al is het voor de gezelligheid. Daar is hij dan, de laatste rechte lijn naar zeeniveau. We rijden op de “slavenroute”, met links en rechts meerder beelden van slavenstammen die gevangen genomen zijn. Tot we aankomen aan de 'porte de non retour'. We zijn er, op zeeniveau! Geen klim meer voor de laatste 30 kilometer die ons nog te wachten staat….we worden er als het ware al emotioneel van. Een frisse pint en een laatste keer Blaise en zijn team die voor ons de sardienbroodjes smeren. Sommigen onder ons bezoeken de lokale souvenirwinkeltjes, leuke dingen voor de kindjes of mensen thuis die we toch wel al beetje beginnen te missen ;-).

We krijgen een aangrijpend verhaal van de gids over de slavendrijvers, onder de 'porte de non retour'. Een laatste keer de poepzalf bijsmeren en hop terug het zadel op voor de gevreesde 30 kilometer zandstrook. Hoe doe je dat in zand rijden?? Met de tips van onze begeleiders en letterlijk vaak vallen en opstaan, lukt het ons elke 5 kilometer beter en beter. Intussen genieten van een prachtige zee aan onze rechter kant en van de vele vissershutjes. Er zijn er zelfs die het hipsterfietsen (fietsen aan de zeelijn, in het water) wagen, de echte durvers onder ons ;-). We stoppen aan een cafeetje voor een laatste keer bijtanken. De zee nodigt ons uit voor een frisse duik, fietspakjes blijken ook ideale zwempakken te zijn hahaha.

Lekker verfrissend en met natte poep starten we onze laatste 10 kilometer…. Genietend van elkaar en de prachtige omgeving…en dan is het daar, het laatste straatje links indraaien, we zien het hotel Bariba Playa al, een euforisch gejoel klinkt door de straat…..JOEEEEEEHOEEEEEEEE WE ZIJN ER!!!!!!! Wat een ontlading, geknuffel en gekus met onze bestaande en nieuwe vriendinnen….. 375 kilometer in de benen, we mogen terecht TROTS zijn!!!! We love Benin and will remember this for ever!!!! Bier en wijn vloeiden rijkelijk. Na de frisse douche wachtte ons een heerlijke strandbbq in het gezelschap van de Belgische ambassadrice en haar man. Terug een stukje paradijs om de avond af te sluiten. Dan bedje in en die fietskleren klaarleggen….dat hoeft niet meer ;-). Morgen na het demonteren van de fietsen, gewoon “vakantie” op het strand. We zien er toch ook naar uit.

BEDANKT IEDEREEN VOOR DIT FANTASTISTISCH AVONTUUR!!!!!

Charlotte V.